Opra­co­wał: Franz Auf­mann

 

Sta­no­wi­sko bo­jo­we 7,92 mm cięż­kie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go sMG 08 w schro­nach o od­por­no­ści na ostrzał w kla­sie B1 chro­nio­ne było 7,5 to­no­wą płytą sta­lo­wą 7 P7 o gru­bo­ści 10 cm. Wy­ko­na­no rów­nież żel­be­to­no­we przed­pier­sie, które za­bez­pie­cza­ło część płyty przed ostrza­łem, wni­ka­niem po­ci­sków pod fun­da­ment  oraz za­sy­py­wa­niem strzel­ni­cy przez prze­miesz­czo­ną zie­mię pod­czas ostrza­łu po­ci­ska­mi więk­szych ka­li­brów.

Ka­ra­bin ma­szy­no­wy MG 08, jako cięż­ki ka­ra­bin ma­szy­no­wy sMG 08, mo­co­wa­no do pod­sta­wy for­tecz­nej na sa­niach. Ca­łość usta­wio­na była na bla­sza­nej skrzy­ni sto­li­ka tuż przy sta­lo­wej pły­cie typu 7 P7. Po­cząt­ko­wo bla­sza­na skrzyn­ka sto­li­ka miała pro­sto­kąt­ną pod­sta­wę. Płyta 7 P7 chro­ni­ła sta­no­wi­sko bo­jo­we ckm przed ostrza­łem. Po lewej stro­nie sto­li­ka zaj­mo­wał miej­sce do­wód­ca broni (niem. Waf­fenführer). Od­po­wie­dzial­ny był za stan go­to­wo­ści bo­jo­wej sta­no­wi­ska ckm i jego ob­słu­gi. Po­przez wąski prze­zier­nik, umiesz­czo­ny w pły­cie 7 P7, ob­ser­wo­wał sek­tor ostrza­łu. Utrzy­my­wał kon­takt z są­sied­ni­mi sta­no­wi­ska­mi ognio­wy­mi. W szcze­gól­nych przy­pad­kach wspie­ra­ny był przez ob­ser­wa­to­ra w od­kry­tym sta­no­wi­sku lub pod pan­ce­rzem.
Ka­ra­bin ma­szy­no­wy w po­zy­cji spo­czyn­ko­wej usta­wia­no sko­śnie do kie­run­ku pro­wa­dze­nia ognia. Pod­sta­wa for­tecz­na była wy­co­fa­na w skraj­ne tylne po­ło­że­nie. Duży otwór strzel­ni­cy 22 x 30 cm za­my­ka­ła za­su­wa, prze­su­wa­na po dwóch po­zio­mych pro­wad­ni­cach. Przy­go­to­wa­nie do pro­wa­dze­nia ognia prze­bie­ga­ło przy włą­czo­nym oświe­tle­niu. Lampy kar­bi­do­we lub naf­to­we umiesz­cza­no w ni­szach.

Po pra­wej stro­nie sto­li­ka zaj­mo­wał miej­sce ta­śmo­wy. Na roz­kaz do­wód­cy od­sła­niał lub za­my­kał strzel­ni­cę prze­su­wa­jąc ma­syw­ną za­su­wę, ry­glo­wa­ną w skraj­nych po­ło­że­niach. Po otwar­ciu otwo­ru strzel­ni­cy (tylko przy wy­łą­czo­nym we­wnętrz­nym oświe­tle­niu) ce­low­ni­czy prze­su­wał pod­sta­wę for­tecz­ną do oporu w kie­run­ku płyty tak, aby pod­sta­wa for­tecz­na opar­ła się na pro­wad­ni­cach za­su­wy a lufa cięż­kie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go sMG 08 wy­su­nę­ła się ze strzel­ni­cy na ze­wnątrz. Ka­ra­bin ma­szy­no­wy znaj­do­wał się w po­zy­cji bo­jo­wej. Po­ło­że­nie pod­sta­wy for­tecz­nej było ry­glo­wa­ne. Ce­low­ni­czy pro­wa­dził ogień do celów zgod­nie z roz­ka­za­mi do­wód­cy broni. Za każ­dym razem po­twier­dzał ko­men­dę do­wód­cy. Ob­ser­wo­wał sku­tecz­ność ognia i wy­ko­ny­wał ko­rek­tę ognia. Usu­wał ewen­tu­al­ne za­cię­cia broni.

Za­cho­wa­no stan­dar­do­we roz­wią­za­nie chło­dze­nia lufy cięż­kie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go. Uzu­peł­nia­nie wody w chłod­ni­cy na­le­ża­ło do obo­wiąz­ków ła­dow­ni­cze­go. Na obu zdję­ciach wi­docz­ny jest wod­nik, po­wszech­nie sto­so­wa­ny na sta­no­wi­skach po­lo­wych. Słu­żył do zbie­ra­nia  wody ze skro­plo­nej pary wod­nej, od­pro­wa­dza­nej z chłod­ni­cy przez urzą­dze­nie pa­ro­we. Urzą­dze­nie to za­po­bie­ga­ło wzro­sto­wi ci­śnie­nia w chłod­ni­cy.

Łuski z wy­strze­lo­nych na­bo­jów w MG 08 wy­rzu­ca­ne są w dół, otwo­rem po­ni­żej ko­mo­ry zam­ko­wej. Nie były zbie­ra­ne wraz z ga­za­mi pro­cho­wy­mi bez­po­śred­nio spod ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go i usu­wa­ne na ze­wnątrz schro­nu przy po­mo­cy zrzut­ni łusek do rowu dia­men­to­we­go. Takie roz­wią­za­nie było sto­so­wa­ne we fran­cu­skiej for­ty­fi­ka­cji. Nie wy­po­sa­żo­no izby bo­jo­we rów­nież w ga­zosz­czel­ne po­jem­ni­ki na łuski, co było stan­dar­dem w pol­skiej for­ty­fi­ka­cji. W nie­miec­kich izbach bo­jo­wych ze sta­no­wi­skiem cięż­kie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go MG 08 na pod­sta­wie for­tecz­nej, jesz­cze dy­mią­ce ga­za­mi pro­cho­wy­mi łuski  za­le­ga­ły na po­sadz­ce. Po­wo­do­wa­ły szyb­kie ska­że­nie po­wie­trza i utrud­nia­ły po­ru­sza­nie się po nie­oświe­tlo­nej izbie. Walka mu­sia­ła być pro­wa­dzo­na w ma­skach prze­ciw­ga­zo­wych, co utrud­nia­ło wy­ko­ny­wa­nie po­wie­rzo­nych zadań. Ma­la­ła sku­tecz­ność pro­wa­dzo­ne­go ognia. Gra­wi­ta­cyj­ny układ wen­ty­la­cji, który spraw­dzał się w po­ko­jo­wych wa­run­kach, nie za­pew­niał od­po­wied­niej wy­mia­ny po­wie­trza pod­czas pro­wa­dze­nia ognia.

 

 

Sy­tu­acja ule­gła po­pra­wie­niu w 1937 roku wraz z wpro­wa­dze­niem na wy­po­sa­że­nie obiek­tów for­tecz­nych wen­ty­la­to­rów [02] z ze­sta­wem fil­trów prze­ciw­ku­rzo­wych i prze­ciw­che­micz­nych. Ob­słu­gę wen­ty­la­to­ra z ze­sta­wem fil­trów po­wie­rzo­no dwóm  człon­kom z pię­cio­oso­bo­wej za­ło­gi [03], któ­rzy do tej pory byli od­po­wie­dzial­ni za za­bez­pie­cze­nie od­po­wied­niej ilo­ść za ta­śmo­wa­nej amuni­cji oraz wody do chło­dze­nia lufy ckm.

---

[01] – W 1937 roku, wraz z moż­li­wo­ścią wy­ko­rzy­sta­nia sto­li­ków w sto­sun­ko­wo ma­łych po­miesz­cze­niach ze strzel­ni­cą do obro­ny wej­ścia i za­po­la,  wpro­wa­dzo­no bla­sza­ną skrzyn­kę 375 S01 z uko­so­wa­ny­mi tyl­ny­mi na­ro­ża­mi.
W 1938 roku za­sto­so­wa­no tarcz­kę ochron­ną 429 P01, mo­co­wa­ną do chłod­ni­cy ckm. Dzia­ła­nia pod­ję­to w celu zwięk­sze­nia bez­pie­czeń­stwa ob­sa­dy ckm.
W 1938 roku wpro­wa­dzo­no wkład­kę 371 S01 ze szkłem kle­jo­nym, za­bez­pie­cza­ją­cym prze­zier­nik ob­ser­wa­cyj­ny do­wód­cy broni.
[02] – Wię­cej w opra­co­wa­niach:
Układ wen­ty­la­cji – nie­miec­ki po­mysł na wy­mu­szo­ny obieg po­wie­trza w obiek­tach for­ty­fi­ka­cji sta­łej, Część I
Układ wen­ty­la­cji – nie­miec­ki po­mysł na wy­mu­szo­ny obieg po­wie­trza w obiek­tach for­ty­fi­ka­cji sta­łej, Część II

[03] – Ob­sa­da schro­nu z jed­nym sta­no­wi­skiem bo­jo­wym ckm skła­da­ła się z pię­ciu żoł­nie­rzy (1+4).