Wieża broni maszynowej model 1935 – Tourelle de mitrailleuses modèle 1935 część I
Opracował: Franz Aufmann
Wieża broni maszynowej model 1935 (fr. Tourelle de mitrailleuses modèle 1935) posiadała uzbrojenie składające się z dwóch sprzężonych 7,5 mm karabinów maszynowych Reibel MAC 31 typ T o lufach standardowo chłodzonych powietrzem. Dowódca wieży miał do dyspozycji celowniczego – podoficera w stopniu kaprala, 4 strzelców broni maszynowych i elektromechanika. Dla potrzeb wznoszonych fortyfikacji na wschodniej granicy Francji zostało zamówionych 61 wież. Ich produkcja została wykonana w kooperacji. Żadna z francuskich firm nie dysponowała tak bardzo zróżnicowanym parkiem maszynowym, który umożliwiałby samodzielną produkcję kompletnej wieży. Grubość pancerza wynosiła 30 cm przy średnicy zewnętrznej 198 cm.
Modernizowana wieża dla broni przeciwpancernej i maszynowej zaistniała od marca 1937 pod nazwą Tourelle de Mitrailleuse modifie pour Arme Mixte. Istniejące uzbrojenie, składające się z karabinów maszynowych, wzmocniono o jedną 25 mm armatę ppanc. Wykorzystano skróconą lufę od 25 mm armaty przeciwpancernej AC Model 1934. Modernizację przeprowadzały znane zakłady Batignolles-Châtillon, które wcześniej odpowiedzialne były za opracowanie konstrukcji. Do prototypowych prac modernizacyjnych wytypowano wieżę broni maszynowej małej grupy warownej Sentzich (fr. Petit Ouvrage de Sentzich), pierwszy egzemplarz z 61 już wykonanych. Zgodnie z podpisaną umową prototypowa konstrukcja modernizowanej wieży mogła się różnic od pozostałych. Nie występowała 100% zamienność podzespołów. Do czerwca 1940 roku zakończono modernizację 8 wież [01], a dalsze 10 było w toku prac. Wszystkie egzemplarze wież były przygotowane do montażu nowego wyposażenia i miał być zmodernizowane do końca października 1941 roku.
Wieża broni maszynowej model 1935 do ognia okrężnego prowadziła ostrzał do celów lub w sektorach zgodnie z rozkazami punktu dowodzenia. Ze względu na hałas panujący podczas walki, rozkazy przekazywano za pomocą urządzenia elektromechanicznego M 37C firmy Carpentier. Wieża osiągała możliwość prowadzenia ognia po uniesieniu się na 93 cm ponad poziom gruntu (przedpancerza). Dopiero w tym położeniu celownicy mógł nadzorować wyznaczony cel za pomocą 2,9 krotnego celownika optycznego (fr. Lunette de visée APX L644) i prowadzić ogień. Zalecano naprzemienny ogień krótkimi seriami, gdyż karabin maszynowy Reibel MAC 31 typ T nie posiadał szybko wymiennej lufy. Zastosowano system schładzania lufy firmy Vermorel, które miało przeciwdziałać zbyt szybkiemu przegrzewaniu się broni. Za pomocą dyszy wtryskiwano wodę do przewodu lufy. Urządzenie było uruchamiane poprzez wciśnięcie pedału przez celowniczego.
Wieża broni maszynowej model 1935 prowadziła ogień okrężny (w każdym dowolnie wybranym kierunku, o ile pozwalały na to uwarunkowania terenowe i konstrukcyjne bloku bojowego). W celu „efektywnej” obrony bloku bojowego w trudnych warunkach atmosferycznych przy ograniczonej widoczności lub w przypadku bezpośredniego zagrożenia, opracowano specjalną metodę prowadzenia ognia okrężnego z wieży dla broni maszynowej model 1935. Polegała ona na prowadzeniu ognia ciągłego na wysokości kilkunastu centymetrów nad poziomem gruntu z jednoczesnym obrotem wieży wokół własnej osi. Ustawienie kąta podniesienia lufy karabinów maszynowych synchronizowano z obrotem wieży dzięki mechanizmowi krzywkowemu. Krzywkę – wzorzec ukształtowania terenu wykonywano indywidualnie dla każdej wieży. Metoda prowadzenia ognia była wyjątkowo prosta, a przy tym niezawodna i przerażająco skuteczna, sprawdzająca się w warunkach ograniczonej widoczności (np. w przypadku zadymiania pola walki przez nieprzyjaciela).
Załoga wieży broni maszynowej model 1935 nie miała możliwości obserwowania pola walki przy opuszczonej wieży (w stanie spoczynku). Dlatego też towarzyszyła jej kopuła obserwacyjno-bojowa GFM typu A [02] z 1929 roku. Obserwator nadzorował sektor obrony a dane przekazywał do punktu dowodzenia.
[01] – Zmodernizowano wieże broni maszynowej model 1935: mała grupa warowna Sentzich (wieża o numerze seryjnym nr 1), duża grupa warowana Rochonvillers (Blok 1, wieża o numerze seryjnym nr 20), duża grupa warowna Laudrefang (Blok 3 i 2, wieża o numerze seryjnym nr 20 i nr 47), mała grupa warowna Kerfent (wieża o numerze seryjnym nr 48), duża grupa warowna Bambesch (wieża o numerze seryjnym nr 49), mała grupa warowna Mottemberg (wieża o numerze seryjnym nr 50) i mała grupa warowna Téting (wieża o numerze seryjnym nr 57).
[02] – więcej na temat pancerza w opracowaniu Kopuła obserwacyjno-bojowa GFM model 1929 typ A
Wszystkich zainteresowanych Linią Maginot, organizacją grup
warownych, konstrukcją obiektów oraz wyposażeniem
zapraszam na stronę internetową: https://wikimaginot.eu/