PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy

Rysunek prezentuje jednokondygnacyjny schron. Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Dwie strzelnice o równoległych osiach chronione są przed ostrzałem od strony przedpola przez orylon. Podstawowym uzbrojeniem schronu były dwa 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe wz. 1910 Maxim na podstawach fortecznych z 1939 r., umieszczone w oddzielnych izbach. W terminologii radzieckiej ckm na lawecie fortecznej za dwudzielnym staliwnym pancerzem nazywano stanowiskiem NPS-3.  Określenie dla schronu z rysunku będzie następujące i jednoznaczne: jednokondygnacyjny schron  na dwa ckm-y do ognia bocznego (PPK). Oryginalna nazwa obiektu, zaczerpnięta z katalogu konstrukcji typowych, brzmi: одноэтажный пулеметный полукапонир на две пулемётные установки.

Pomieszczenie dowodzenia i izba załogi znajduje się w podanej kolejności za izbą bojową stanowiska NPS-3, pierwszą od strony orylonu. Zgodnie z projektem schron miał posiadać pełne zaplecze techniczne. Maszynownia, wyposażona w agregat prądotwórczy napędzany silnikiem wysokoprężnym, oraz izba filtrów posiadała wyodrębnione pomieszczenia.

Schron został opisany w opracowaniu: PPK – jednokondygnacyjny schron  do ognia bocznego na dwa ckmy. Pomiary obiektu wykonano 62- Brzeskim Rejonie Umocnionym.

Rysunek przedstawia dwukondygnacyjny schron. Budowany był na terenie z niskim poziomem wód gruntowych. Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Dwie strzelnice o równoległych osiach chronione są przed ostrzałem od strony przedpola przez orylon. Podstawowym uzbrojeniem schronu były dwa 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe Maxim wz. 1910  na lawetach fortecznych z 1939 roku za dwudzielnymi  pancerzami skrzynkowymi.  W terminologii radzieckiej takie stanowisko bojowe nazywano NPS-3. Stanowiska bojowe umieszczono w oddzielnych izbach.
Górna kondygnacja obejmuje jedynie izby bojowe, pomieszczenie dowodzenia, korytarz z szybem do dolnej kondygnacji oraz część wejściową ze śluzą przeciwgazową. W dolnej kondygnacji umieszczono zaplecze techniczne i socjalne dla załogi. Schron wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał.
Określenie dla schronu z rysunku  będzie następujące i jednoznaczne: dwukondygnacyjny schron  na dwa ckm-y do ognia bocznego (PPK). Oryginalna nazwa obiektu, zaczerpnięta z katalogu konstrukcji typowych, brzmi: двухэтажный пулеметный полукапонир на две пулемётные установки.

Schron został opisany w opracowaniu: PPK – dwukondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckm-y

Rysunek 01 przedstawia dwukondygnacyjny schron broni maszynowej ze stanowiskiem rkm do obrony zapola. W stropie osadzono polską kopułą pancerną. Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Dwie strzelnice o równoległych osiach do ognia bocznego były chronione przed ostrzałem od strony przedpola przez orylon. Podstawowym uzbrojeniem schronu były dwa 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe wz. 1910 Maxim na podstawach  fortecznych z 1939 roku, umieszczone w oddzielnych izbach. Sektor ognia wynosił 60 stopni. W drugiej izbie od strony orylonu znajduje się  gazoszczelne stanowisko Pz-39 na ręczny karabin maszynowy do obrony wejścia i zapola schronu.

Rys. 02 prezentuje dwukondygnacyjny schron broni maszynowej do ognia bocznego z osadzoną w stropie kopułą, ale bez strzelnicy obrony wejścia i zapola. Schron posiada pełne zaplecze techniczne. Schron wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał.
Obiekty spełniające wspomniane uwarunkowania były budowane na terenie z niskim poziomem wód gruntowych. W szczególnych przypadkach umieszczane były w „wannie” (np. schron w Przemyślu przy ulicy Sanowej – Przemyski Rejon Umocniony), chroniącej schron przed zalaniem przez wody gruntowe.
Polskie kopuły uzyskały schrony Przemyskiego Rejonu Umocnionego, Rawsko-Ruskiego Rejonu Umocnionego, Strumiłowskiego Rejonu Umocnionego, Włodzimiersko-Wołyńskiego Rejonu Umocnionego oraz niektóre nowo budowane obiekty Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego (ros. КОВО – Киевский Особый Военный Округ). Z podanych rejonów umocnionych w granicach Polski znajdują się fortyfikacje Przemyskiego RU i Rawsko-Ruskiego RU.

Schron został opisany w opracowaniu: PPK – dwukondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckm z osadzoną w stropie kopułą

Rysunek przedstawia jednokondygnacyjny schron z osadzoną kopułą. Schron prowadzi ogień boczny z dwóch stanowisk bojowych 7,62 mm ckm wz. 1910 Maxim (stanowisko NPS-3) o równoległych osiach. Trzecie stanowisko ckm znajduje się w orylonie. Sektor ognia skierowany jest w kierunku zapola. Broni podejścia do schronu i rowu diamentowego (brak na rysunku). Pierwotna konstrukcja schronu została już w następnym roku zmodyfikowana. W ścianie bocznej schronu usytuowano szyb dla kopuły pancernej, tak że do minimum zostało ograniczone pole martwe ostrzału w kierunku przedpola. Do szybu kopuły, od strony zaplecza technicznego, prowadziło wejście chronione drzwiami gazoszczelnymi. Projekt schronu przewidywał wyposażenie schronu w pełne zaplecze techniczne ze stacjonarnym agregatem prądotwórczym. Schron wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał.

Rysunek prezentuje jednokondygnacyjny schron broni maszynowej.  Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Podstawowe uzbrojenie to  trzy stanowiska 7,62 mm ckm wz. 1910 Maxim (stanowisko NPS-3). W dwóch sąsiadujących izbach bojowych umieszczono uzbrojenie prowadzące ogień boczny przez strzelnice o równoległych osiach. Przed ostrzałem od strony przedpola chronione są odpowiednio uformowaną bryłą schronu. Trzecie stanowisko znajduje się w orylonie i prowadziło ogień w kierunku zapola. Broniło podejścia do strzelnic oraz zapola obiektu. Schron nie posiada pełnego zaplecza technicznego. W ciągu za izbą bojową w orylonie znajduje się kolejno, pomieszczenie dowodzenia, izba załogi i pomieszczenie techniczne na wentylator i filtry przeciwchemiczne. Schron nie posiadał stacjonarnego agregatu prądotwórczego.

Dla schronu z rysunku po prawej stronie przyjąłem określenie: jednokondygnacyjny schron broni maszynowej do ognia bocznego ze stanowiskiem ckm w orylonie i rkm. Oryginalna nazwa obiektu, zgodnie z katalogiem konstrukcji typowych, brzmi: Одноэтажный пулеметный полукапонир на три пулемётные установки c огнём в тыл из крыла и ручной пулемёт. Dosłowne tłumaczenie podanej nazwy jest następujące: jednokondygnacyjny schron broni maszynowej do ognia bocznego z stanowiskiem ckm do ognia ze skrzydła w tył i rkm.

Schron został opisany w opracowaniu: PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na trzy ckmy i rkm

Rysunek 01 przedstawia jednokondygnacyjny schron. Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Dwie strzelnice o równoległych osiach chronione są przed ostrzałem od strony przedpola przez orylon. Podstawowym uzbrojeniem schronu były dwa 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe wz. 1910 Maxim na podstawach fortecznych (stanowisko NPS-3).  Ten typ schronu wznoszony był na Linii Mołotowa w kilku wersjach, oznaczanych numerami katalogowymi konstrukcji typowych. Poszczególne wersje schronów mogły się różnić odpornością na ostrzał, kubaturą, planem izb i podstawowym wyposażeniem. Wymienione wersje występowały również w „lustrzanym” odbiciu.

Pomieszczenie dowodzenia, korytarz a zarazem skład amunicji i izba załogi znajduje się w podanej kolejności za izbą bojową, pierwszą od strony orylonu. Schron posiada układ wentylacji z napędem ręcznym lub mechanicznym w przypadku doprowadzenia zasilania z lokalnej sieci energetycznej lub pobliskiego obiektu z pełnym zapleczem technicznym.

Określenie dla schronu (Rys. 01 po prawej stronie) będzie następujące: jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckm-y i rkm Oryginalna nazwa obiektu, zaczerpnięta z katalogu konstrukcji typowych, brzmi: одноэтажный пулеметный полукапонир на две пулемётные установки и ручной пулемёт.

Schron został opisany w opracowaniu: PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm

Konstrukcję jednokondygnacyjnego schronu (Rys. 02.) do ognia bocznego na dwa 7,62 mm ckmy Maxim wz 1910 i rkm dostosowano tak, aby obiekt mógł być wznoszony również na terenach podmokłych lub z wysokim stanem wód gruntowych. Ze względów ekonomicznych starano się wyeliminować konieczność budowy tzw. „wanny”, chroniącej obiekt przed przenikaniem do jego wnętrza wód gruntowych.  Podjęto decyzję o umieszczeniu wyjścia ewakuacyjnego w bocznej ścianie zewnętrznej izby bojowej.

Pomieszczenie dowodzenia, korytarz a zarazem skład amunicji i izba załogi znajduje się w podanej kolejności za izbą bojową, pierwszą od strony orylonu. Schron posiada układ wentylacji z napędem ręcznym lub mechanicznym tylko w przypadku doprowadzenia zasilania z lokalnej sieci energetycznej lub pobliskiego obiektu z pełnym zapleczem technicznym.Uzbrojenie podstawowe pozostawiono bez zmian. Schron nie posiada pełnego zaplecza technicznego.

Schron został opisany w opracowaniu: PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm

Opracowano również nową konstrukcję obiektu fortyfikacji stałej, który spełnia wymagania taktyczno – obronne schronu do ognia bocznego na dwa 7,62 mm ckm Maxim wz 1910 i rkm. Schron miał być wyposażony w nowe stanowisko bojowe  – PK 4b. Pancerze skrzynkowe nie zostały osadzone. Rysunek 03 przedstawia rozkład izb.  Ze względów ekonomicznych zredukowano część socjalną i techniczną schronu do minimum. Schron nie został wyposażony w stacjonarny agregat prądotwórczy. Wznoszony był w pobliżu obiektów z pełnym zapleczem techniczny. Za pierwszą izbą bojową od strony orylonu znajduje się izba dowodzenia. Na rysunku zostały zaznaczone dwa otwory technologiczne na nieosadzone pancerze stanowisk bojowych.

Schron został opisany w opracowaniu: PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm

Rysunek prezentuje jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego. Występował w podstawowym i lustrzanym odbiciu. Podstawowe uzbrojenie stanowiło stanowisko bojowe 45 mm armaty przeciwpancernej wz. 1934 sprzężonej z 7,62 mm ciężkim karabinem maszynowym wz. 39 DS (stanowisko DOT-4) oraz ciężki karabin maszynowy na podstawie fortecznej Maxim wz. 1910 (stanowisko NPS-3). W dwóch sąsiadujących izbach bojowych umieszczono uzbrojenie prowadzące ogień boczny przez strzelnice o równoległych osiach. Strzelnice obu izb chronione są orylonem przed ostrzałem od strony przedpola. Schron posiada pełne zaplecze techniczne. W ciągu za izbą bojową dla stanowiska DOT-4 znajduje się skład amunicji i izba załogi. Pomieszczenie dowodzenia umieszczono za izbą stanowiska bojowego NPS-3. Schron wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał.

Oryginalna nazwa obiektu, zgodnie z katalogiem konstrukcji typowych brzmi: Одноэтажный ОППК  на 1 – 45 мм пушку и одну пулеметную установку и ручной пулемёт. Dosłowne tłumaczenie podanej nazwy jest następujące: jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na 45 mm armatę i ckm.

Więcej informacji w opracowaniu : OPPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na 45 mm armatę i ckm

OPPK – dwukondygnacyjny schron przeznaczony do prowadzenia ognia jednobocznego. Dwie strzelnice o równoległych osiach do ognia bocznego były chronione przed ostrzałem od strony przedpola przez orylon. Podstawowe uzbrojenie umieszczono w oddzielnych izbach bojowych. W izbie od strony orylonu znajdowało sie stanowisko 45 mm armaty przeciwpancernej wz. 1934 sprzężonej z 7,62 mm ciężkim karabinem maszynowym wz. 39 DS (stanowisko DOT-4). W drugiej izbie mieścił się 7,62 mm ciężki karabin maszynowy wz. 1910 Maxim na lawecie fortecznej z 1939 roku za dwudzielnym skrzynkowym pancerzem (stanowisko NPS-3).

Górna kondygnacja obejmuje jedynie izby bojowe, pomieszczenie dowodzenia, korytarz z szybem do dolnej kondygnacji i miejscem na skład amunicji oraz część wejściową ze śluzą przeciwgazową. Za izbą bojową DOT-4  znajduje się kolejno: skład amunicji i izba dowodzenia. W dolnej kondygnacji umieszczono pełne zaplecze techniczne i socjalne dla załogi. Schron wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał.
Obiekty spełniające wspomniane uwarunkowania były budowane na terenie z niskim poziomem wód gruntowych.

Więcej informacji w opracowaniu: OPPK – dwukondygnacyjny schron na armatę ppanc i ckm

Rysunek prezentuje jednokondygnacyjny schron.  Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Podstawowe uzbrojenie stanowiła 45 mm armata przeciwpancerna wz. 1934 sprzężona z 7,62 mm ciężkim karabinem maszynowym wz. 39 DS (stanowisko DOT-4) oraz trzy 7, 62 mm ciężkie karabiny maszynowe wz. 1910 Maxim (stanowisko NPS-3). W dwóch sąsiadujących izbach bojowych umieszczono uzbrojenie prowadzące ogień boczny przez strzelnice o równoległych osiach. Przed ostrzałem od strony przedpola chronione są odpowiednio uformowaną bryłą schronu. Trzecie stanowisko ckm znajdowało się w orylonie i prowadziło ogień w kierunku zapola. Broniło podejścia do strzelnic.
Za izbą ckm w orylonie znajduje się kolejno: pomieszczenie dowodzenia, izba załogi i pomieszczenie dla filtrów przeciwchemicznych. Schron osiada pełne zaplecze techniczne. Schron wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał.

Schron występuje również w wersji z kopułą pancerną.

Więcej informacji w opracowaniu: OPPK – schrony na 45 mm armatę i ckm,  z osadzoną kopułą.

Rysunek przedstawia górną kondygnację schronu z osadzona w stropie polską kopułą pancerną. Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Dwie strzelnice o równoległych osiach chronione są przed ostrzałem od strony przedpola przez orylon. Podstawowym uzbrojeniem schronu do ognia bocznego była 45 mm armata przeciwpancerna wz. 1934 sprzężona z 7,62 mm ciężkim karabinem maszynowym wz. 39 DS  oraz 7,62 mm ciężki karabin maszynowy wz. 1910 Maxim na lawetach fortecznych z 1939 r. Stanowiska bojowe o równoległych osiach strzelnic umieszczono w oddzielnych izbach. Drugi ckm posiadał stanowisko w orylonie. Jego zadaniem była obrona zapola. Za izbą bojowa w orylonie znajdowało się pomieszczenie dowodzenia. Na rysunku zaznaczono położenie szybu technologicznego dla kopuły. Szyb mógł posiadać zarys wielokąta foremnego lub koła.

Polskie kopuły uzyskały schrony Przemyskiego Rejonu Umocnionego, Rawsko-Ruskiego Rejonu Umocnionego, Strumiłowskiego Rejonu Umocnionego, Włodzimiersko-Wołyńskiego Rejonu Umocnionego oraz wybrane nowo budowane obiekty Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego (ros. КОВО – Киевский Особый Военный Округ). Z podanych rejonów umocnionych w granicach Polski znajdują się fortyfikacje Przemyskiego RU i Rawsko-Ruskiego RU.

Schron został opisany w opracowaniu: OPPK – schrony do ognia bocznego na 45 mm armatę i ciężki karabin maszynowy z osadzoną kopułą .

Rysunek prezentuje jednokondygnacyjny schron.  Obiekt przeznaczony jest do ognia bocznego. Występował w dwóch klasach odporności na ostrzał. Podstawowe uzbrojenie stanowiło stanowisko bojowe 45 mm armaty przeciwpancernej wz. 1934 sprzężonej z 7,62 mm ciężkim karabinem maszynowym wz. 39 DS (stanowisko DOT-4) oraz ciężki karabin maszynowy na podstawie fortecznej Maxim wz. 1910 (stanowisko NPS-3). W dwóch sąsiadujących izbach bojowych umieszczono uzbrojenie prowadzące ogień boczny przez strzelnice o równoległych osiach. Strzelnice obu izb chronione są orylonem przed ostrzałem od strony przedpola. Obronę wejścia i zapola stanowił jeden rkm gazoszczelnego stanowiska Pz-39 w zewnętrznej izbie bojowej. Schron nie posiada pełnego zaplecza technicznego. W ciągu za izbą bojową dla stanowiska DOT-4 znajdują się pomieszczenia: skład amunicji, izba dowodzenia i izba załogi. Schron nie posiadał pełnego zaplecza technicznego. Schron wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał.

Oryginalna nazwa z katalogu konstrukcji typowych: Одноэтажный ОППК  на 1 – 45 мм пушку и одну пулеметную установку и ручной пулемёт. Dosłowne tłumaczenie podanej nazwy jest następujące: jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na 45 mm armatę, ckm i rkm.

Na zdjęciu (fot.01) jeden z dwóch schronów artyleryjskich do ognia bocznego punktu oporu „Putkowice”, należącego do 62-Brzeskiego Rejonu Umocnionego. Zadaniem schronu było prowadzenie ognia na przedpole sąsiedniego, lewoskrzydłowego punktu oporu „Minczewo”. Zadania wynikające z planu ogni spełniłby każdy ze standardowych dwukondygnacyjnych obiektów artyleryjskich. Ze względu na wysoki poziom wód gruntowych podjęto decyzję o budowie schronu jednokondygnacyjnego.
W ciągu pomieszczeń za pierwszą izbą bojową od strony orylonu znajdował się skład amunicji, izba dowodzenia, izba załogi i maszynownia. W ciągu za drugą izbą bojową umieszczono korytarz wejściowy ze śluzą przeciwgazową, dwa pomieszczenia ze strzelnicami obrony wejścia i pomieszczenie na filtry powietrza.

Przewidziane uzbrojenie jednokondygnacyjnego artyleryjskiego schronu do ognia bocznego (ros. одноэтажный артиллерийский полукапонир на двa 76 мм орудия) to dwie 7,62 mm armaty wz. 1938/1939 za dwuczęściowymi pancerzami skrzynkowymi (stanowisko Ł-17).

Schron został opisany w opracowaniu: APK – jednokondygnacyjny schron artyleryjski do ognia bocznego na dwie 76 mm armaty

Dwukondygnacyjny schron artyleryjski do ognia bocznego z osadzoną w stropie unikalną polską kopułą obserwacyjną został wybudowany w ramach umocnień Przemyskiego Rejonu Umocnionego pobliżu miejscowości Dybawka. Zachowały się tylko trzy egzemplarze. Pierwszy z nich  chronił stanowisko obserwatora w schronie II linii obrony w pobliżu miejscowości Nowogród nad Narwią. Drugi znajduje się w stropie wysadzonego przez niemieckich saperów schronu punktu oporu „Niezdara”.

Sowieccy fortyfikatorzy świetnie wykorzystali ukształtowanie terenu. Schron został wbudowany w skarpę, która chroniła schron przed bezpośrednim ostrzałem od strony przedpola. Poziom gruntu przewyższała kopuła obserwacyjna.

Stanowiska 7,62 mm armat wz. 1938/1939 za pancerzami, o równoległych osiach strzelnic, umieszczono w dwóch oddzielnych izbach bojowych. Wejście do schronu broniły dwie strzelnice.

Schron zachowała się w świetnym stanie mimo naruszenia jego formy architektonicznej przez właściciela terenu w 1993 roku. Projekt przebudowy przewidywał dobudowanie do tylnej ściany schronu żelbetonowej klatki schodowej z windą. Prace zostały przerwane przez wojewódzkiego konserwatora zabytków.

A. Schron występował w kilku rozwiązaniach konstrukcyjnych. Projekt dwukondygnacyjnego schronu do ognia bocznego na dwie 76,2 mm armaty i rkm, o konfiguracji izb zgodnej ze schematem po prawej stronie, został opracowany w 1940 roku. Zgodnie z założeniami miał być budowany w dwóch klasach odporności na ostrzał. Stanowiska 7,62 mm armat wz. 1938/1939 za dwuczęściowymi pancerzami skrzynkowymi (stanowisko Ł-17), o równoległych osiach strzelnic, umieszczono w dwóch oddzielnych izbach. Wejście do schronu oraz zapole bronione było przez ręczny karabin maszynowy (stanowisko Pz-39) umieszczony w zewnętrznej izbie bojowej. Górna kondygnację schronu przeznaczono na dwie izby bojowe, pomieszczenie dowodzenia, skład amunicyjny i część wejściową do schronu ze śluzą przeciwgazową. Zaplecze socjalne i pełne zaplecze techniczne znajdowało się w dolnej kondygnacji.

Schron został opisany w opracowaniu: APK – dwukondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwie 76 mm armaty i rkm

Rysunek prezentuje jeden z kilku typów schronów artyleryjskich do ognia jednobocznego na dwie 76,2 mm armaty, wznoszonych na Linii Mołotowa. Obiekt jest dwukondygnacyjny. Stanowiska 76,2 mm armat, o równoległych osiach strzelnic, umieszczono w dwóch oddzielnych izbach. Stanowisko 76,2 mm armaty fortecznej wz. 1938/1939 za skrzynkowym dwuczęściowym pancerzem staliwnym określano w nomenklaturze sowieckiej jako zestaw Ł-17.
Bryła schronu została zaprojektowana tak, aby strzelnice armat chronione były przed ogniem bocznym. W wysuniętej części schronu – tworzącej orylon, umieszczono stanowisko 7,62 mm ckm Maksim wz. 1910 (NPS-3). Zapewniało obronę zapola i podejścia do strzelnic broni głównej. Przed ścianą boczną z głównym uzbrojeniem wykonano rów diamentowy. Schron posiadał aż trzy wewnętrzne strzelnice obrony wejścia.
Górna kondygnacja obejmowała izby bojowe, pomieszczenie dowodzenia, magazyn amunicji oraz zespół wejściowy. Pomieszczenie dowodzenia znajduje się pomiędzy izba bojową w orylonie a centralną izbą dla stanowiska Ł-17. W dolnej części schronu zaplecze socjalne i techniczne.

Oryginalna nazwa z katalogu konstrukcji typowych: двухэтажный артиллерийский полукапонир на двa 76 мм орудия и одну пулеметную установку с огнём в тыл из крыла czyli dwukondygnacyjny schron artylerii do ognia jednobocznego  na dwie 76 mm armaty z ckm obrony zapola.

Schron został opisany w opracowaniu: APK – dwukondygnacyjny schron artyleryjski do ognia bocznego na dwie armaty i ckm w orylonie

Rysunek prezentuje schron do ognia jednobocznego na dwie 76,2 mm armaty, ckm w orylonie i rkm. Obiekt jest dwukondygnacyjny. Wznoszony był w dwóch klasach odporności na ostrzał. Stanowiska 76,2 mm armat wz. 1938/1939 za skrzynkowym dwuczęściowym pancerzem staliwnym (stanowisko Ł-17), o równoległych osiach strzelnic, umieszczono w dwóch oddzielnych izbach. W orylonie, chroniącym strzelnice armat przed ostrzałem od strony przedpola, umieszczono stanowisko ckm Maksim wz. 1910 (stanowisko NPS-3). Zapewniało obronę zapola i podejścia do strzelnic broni głównej. Obronę wejścia i zapola zapewniał ręczny karabin maszynowy, umieszczony za gazoszczelną strzelnicą (stanowisko Pz-39) w zewnętrznej izbie bojowej Ł-17.

Górna kondygnacja obejmowała izby bojowe, pomieszczenie dowodzenia za izbą ze stanowiskiem NPS-3, magazyn amunicji, korytarz z szybem łączącym obie kondygnacje oraz zespół wejściowy ze śluzą gazoszczelną. Szyb wyjścia ewakuacyjnego przesunięty względem wejścia do schronu. W dolnej części schronu zaplecze socjalne i techniczne.

Schron został opisany w opracowaniu: APK – dwukondygnacyjny schron na dwie 76 mm armaty, ckm w orylonie i rkm