Opracował: Franz Aufmann

Szybki rozwój broni pancernej wymuszał ciągłą modyfikację lub opracowywanie nowych typów broni oraz przeszkód przeciwczołgowych. Zadaniem przeszkód przeciwczołgowych było spowolnienie ataku lub zatrzymanie pojazdu na wyznaczonym obszarze terenu, który znajdował się w sektorze ostrzału broni przeciwpancernej.

 

Zapora przeciwpancerna

Zapora przeciwpancerna miała składać się z dwóch rzędów mechanicznie unoszonych dwuteowych belek. W pierwszym rzędzie, znajdującym się w osi muru, znajdowały się trzy belki a w drugim cztery belki. Zastosowano belki NP 36 o przekroju dwuteowym. Umieszczono je pojedynczo w osobnych gniazdach, wykonanych w betonowym bloku zapory. Gniazda wyposażono w rury odwadniające. Każda dwuteowa belka zapory została obrotowo osadzona na osi a. W celu jej uniesienia należało zdjąć blaszaną pokrywę wnęki. Następnie przy pomocy haka oprzeć blokadę b (uchylną względem osi c) o tylną powierzchnię wnęki betonowej części zapory. Obrót blokady b powodował uniesienie się górnej części belki NP 36 ponad powierzchnię zapory przeciwpancernej. Dolna część belki unieruchomiona została przez blokadę b. Obrót dwuteowej belki NP 36 ograniczało odpowiednio ukształtowane gniazdo oraz wspornik wykonany z dwuteowych profili NP 16.