Opracował: Franz Aufmann
W ramach rozbudowy pozycji obronnych w Prusach Wschodnich, wybudowano do końca 1938 roku na Pozycji Olsztyneckiej (niem. Hohenstein-Stellung) 118 z 120 planowanych schronów biernych dla drużyny piechoty. Część wybudowanych schronów biernych, o dwóch pomieszczeniach połączonych przejściem o wymiarach w przekroju poprzecznym 80 x 60 cm (wysokość x szerokość), otrzymało oryginalne rozwiązanie konstrukcyjne wyjścia ewakuacyjnego (niem. Notausgang) [01].
Wyjście ewakuacyjne został umieszczano przez projektantów w nieobsypanej części tylnej ściany schronu, w której również znajdowało się wejście do obiektu. Otwór wyjścia ewakuacyjnego zamurowano ścianką ceglaną o grubości równej szerokości cegły [02] w zewnętrznej płaszczyźnie ściany tylnej schronu. Nieobsypaną część elewacji schronu pokryto tynkiem o charakterystycznej fakturze zwanej „barankiem”, malowanym kolorami ochronnymi. Położenie otworu wyjścia ewakuacyjnego było nierozróżnialne.
Wyjście ewakuacyjne od strony pomieszczenia magazynowego (Fot. 04) schronu biernego nie zabezpieczono gazoszczelnymi drzwiami stalowymi [03]. Przewidziano jedynie zastosowanie blokady z jednego rzędu dwuteowych profili stalowych. Wsuwano je od góry w dwa pionowe kanały, wykonane obustronnie w bocznych ścianach wyjścia ewakuacyjnego (Fot. 03). Otwór poprowadzono przez tylną ścianę schronu z dużym wzniosem. Wykonano stopnie ułatwiające przejście. Pochylenie otworu wyjścia ewakuacyjnego zredukowało powierzchnię narażoną na bezpośredni ostrzał oraz wyeliminowało konieczność budowy zewnętrznego szybu przy tylnej ścianie schronu.
[01] – inne rozwiązania wyjścia ewakuacyjnego w niemieckiej fortyfikacji opisano w opracowaniu Wyjście ewakuacyjne – Notausgang
[02] – wymiary cegły odnoszą się do długości x szerokości x wysokości.
[03] – rozwiązanie charakterystyczne dla obiektów niemieckiej fortyfikacji stałej z początku lat trzydziestych.