Wpro­wa­dze­nie przed­sion­ka umoż­li­wi­ło głęb­sze po­sa­do­wie­nie schro­nu w grun­cie. Uła­twia­ło rów­nież sku­tecz­ne ukry­cie przed roz­po­zna­niem z po­wie­trza. Nie wy­ko­rzy­sta­no jed­nak wpro­wa­dzo­nej zmia­ny kon­struk­cyj­nej do pod­nie­sie­nia bez­pie­czeń­stwa schro­nu po­przez za­sto­so­wa­nie czyn­nej obro­ny wej­ścia i za­po­la. Takie roz­wią­za­nie po­ja­wi­ło się  do­pie­ro w pro­jek­cie schro­nu B1-28, Schron otrzy­mał sta­no­wi­sko obro­ny wej­ścia i za­po­la schro­nu, chro­nio­ne sta­lo­wą płytą 422P01 [03].

Au­to­ro­wi ni­niej­sze­go opra­co­wa­nia nie jest znana przy­czy­na zmia­ny kon­struk­cji stre­fy wej­ścio­wej do schro­nu. Jed­nym z czyn­ni­ków, który mógł być głów­nym po­wo­dem wpro­wa­dze­nia zmian, mogła być ko­niecz­ność po­pra­wie­nia wy­daj­no­ści wen­ty­la­cji gra­wi­ta­cyj­nej, sto­so­wa­nej pod­czas nie­obec­no­ści za­ło­gi. W obiek­tach o bar­dziej zło­żo­nej kon­fi­gu­ra­cji po­miesz­czeń za­pla­no­wa­no wy­mu­szo­ny obieg po­wie­trza, który w opi­sy­wa­nym przy­pad­ku nie spraw­dzał się. Ra­dy­kal­na zmia­na ja­ko­ści wen­ty­la­cji w nie­miec­kich schro­nach for­ty­fi­ka­cji na­stą­pi­ła w 1937 roku wraz z po­ja­wie­niem się fil­tro-wen­ty­la­to­rów HES.