Opracował: Franz Aufmann
![](https://hauba.pl/wp-content/uploads/2021/11/OPK-Hauba-01.jpg)
![](https://hauba.pl/wp-content/uploads/2021/11/Peryskop-hauba-1200x798-1-900x599.jpg)
![](https://hauba.pl/wp-content/uploads/2021/11/DSC05264.jpg)
Schron do ognia dwubocznego (ros. orudijno- pulemiotnyj kaponir- czyli OPK) został wzniesiony w 1941 roku na wschodnim brzegu Sanu w ramach rozbudowy umocnień na nowej zachodniej granicy państwowej ZSRR. Umocnienia te przeszły do historii pod nieformalną nazwa „Linii Mołotowa”. Ze względu na wysoki stan wód gruntowych przewidziano w planie taktyczno-fortyfikacyjnym schron jednokondygnacyjny. Zaprojektowano obiekt o czterech strzelnic dla broni głównych, po dwie w każdym kierunku. Zgodnie z przyjętymi zasadami w pierwszej strzelnicy od strony orylonu ustawiona była armata przeciwpancerna kalibru 45 mm wz. 1934 typu 20K, sprzężona z 7,62 mm ckm wzór 39 DS (Rys. 01, 7). Karabin maszynowy posiadał lufę chłodzoną powietrzem. Stanowisko bojowe otrzymało oznaczenie DOT-4.
W drugiej strzelnicy od strony orylonu ustawiono ciężki karabin maszynowy na podstawie fortecznej Maxim wz. 1910 (Rys. 01, 5). To stanowisko bojowe posiadało oznaczenie NPS-3. Oba stanowiska posiadały gazoszczelne pancerze. Przed ostrzałem od strony przedpola chronione były orylonami a żelbetowe okapy przed uderzeniami pocisków wystrzelonych z broni stromo lufowej. Stanowiska bojowe DOT-4 i NPS-3 posiadały sektor ostrzału 60 stopni a osie strzelnic były równoległe. Łuski po wystrzelonych nabojach usuwane była na zewnątrz schronu, do rowu diamentowego za pomocą zrzutni.
![](https://hauba.pl/wp-content/uploads/2020/05/OPK-Hauba-05-1-900x597.jpg)
Rów diamentowy chroni podejście do strzelnic broni głównych oraz uniemożliwiał zasypanie strzelnic gruzem lub ziemią w wyniku ostrzału artyleryjskiego.
W stropie została osadzona polska kopuła pancerna, pozyskana przez saperów Armii Czerwonej ze składów Kierownictwa Robót lub z wysadzonych obiektów fortyfikacji stałej. Chroniła stanowisko obserwacyjne i pozwalała na skuteczną obronę bezpośredniego zapola schronu. Należy zaznaczyć, że oprócz stanowiska obserwacyjnego w kopule, schron wyposażono w dwa stanowiska do obserwacji okrężnej pola walki za pomocą wysuwanego ponad strop peryskopu (Rys. 01, 9). Znajdowały się w wyodrębnionych izbach, w tym jedno w izbie dowodzenia (w prawym orylonie).
W schronie wydzielono część socjalną. Obejmowała izbę załogi (Rys. 01, 6) oraz pomieszczenie z węzłem sanitarnym (Rys. 01, 4). Węzeł sanitarny wyposażono w umywalkę i latrynę, co w tamtym okresie było ewenementem w polskich i niemieckich obiektach fortyfikacji stałej. Ze względu na ograniczoną ilość miejsca w schronie, znajdował się w izbie ze strzelnicą obrony wejścia.
Schron miał zapewnioną gazoszczelność. Zastosowano gazoszczelne pancerze oraz śluzę przeciwgazową. Dopływ powietrza do pomieszczeń schronu zapewniał układ nawiewu. Powietrze ulegało oczyszczeniu w filtrach przeciwpyłowych, a w przypadku zagrożenia atakiem gazowym w filtrach przeciwchemicznych. Urządzenia te, wraz z wentylatorem napowietrzającym znajdowały się w izbie filtrów (Rys. 01, 10). Szybką wymianę powietrza podczas prowadzenia ognia miał zapewnić układ usuwania gazów prochowych i zanieczyszczonego powietrza z izb bojowych. Stosowano wentylatory z napędem elektrycznym. Napęd ręczny stosowano w sytuacjach awaryjnych. Niezbędną ilość energii elektrycznej do zasilania wentylatorów, oświetlenia i oprzyrządowania zapewniała maszynownia (Rys. 01, 11). Była wyposażona w agregat prądotwórczy.
![](https://hauba.pl/wp-content/uploads/2021/11/OPK-Hauba-03.jpg)
Aktualny stan obiektu zawdzięczamy prężnie działającemu Przemyskiemu Stowarzyszeniu Opieki i Rewitalizacji Linii Mołotowa PROJEKT 8813. Grono sympatyków fortyfikacji utworzyło w rewitalizowanym obiekcie muzeum, które prezentuje zachowane elementy wyposażenia schronów Linii Mołotowa.
Kontakt: Przemyskie Stowarzyszenie Opieki i Rewitalizacji Linii Mołotowa PROJEKT 8813