Doświadczenia niemieckich saperów, zdobyte podczas rozbudowy pozycji obronnych, zostały wykorzystane pod koniec 1936 roku w nowo opracowywanych projektach schronów bojowych fortyfikacji stałej, które już w następnym sezonie budowlanym miały być wznoszone jako konstrukcje typowe (niem. Regelbau). W listopadzie 1936 roku przedstawiono kilka projektów schronów do opiniowania. Jedno z ciekawszych opracowań dotyczyło schronu bojowego o wyjątkowo zwartej bryle. Projektanci zrezygnowali w tym wypadku z kosztownej zasady rozdzielenia pomieszczenia bojowego i izby załogi (pomieszczenia gotowości). Nowo opracowany obiekt składał się z tylko z dwóch pomieszczeń, izby bojowej i śluzy przeciwgazowej. Schron bojowy na ciężki karabin maszynowy bez pomieszczenia gotowości (niem. MG-Schartenstand ohne Bereitschaftsraum) otrzymał w marcu 1937 roku określenie Regelbau B1-1. Obiekt przeznaczony był do prowadzenia ognia czołowego. Jego późniejsza wersja o oznaczeniu Regelbau B1-1a, zastępująca schron bojowy na ckm o oznaczeniu 802B2 z 1938 roku, została opracowana do prowadzenia ognia bocznego. Posiadała obróconą o 90 stopni izbą bojową. Schron ten będzie przedmiotem niniejszego opracowania. Został zaprojektowany w klasie odporności B1. Oznaczało to, że grubość zewnętrznych żelbetowych ścian powinna wynosić 100 cm a stropu 80 cm. Minimalna grubość zastosowanych pancerzy (wykonanych z walcowanej blachy)  nie powinna być mniejsza niż 10 cm. Poczyniono wszelkie starania aby wszystkie elementy wyposażenia takie jak rury układu wentylacyjnego, obniżające wytrzymałość żelbetowej konstrukcji, nie było osadzone w stropie lub w ścianach narażonych na bezpośredni ostrzał. Konfiguracja izb schronu zgodna jest z rys. 01. W zależności od kierunku prowadzenia ognia względem przebiegu pozycji umocnionej, mógł posiadać również konfigurację izb w „lustrzanym” odbiciu (Fot. 01).