Aktualności

Witam w świecie przenikliwego chłodu stali i betonu.

Serdecznie zapraszam wszystkich zainteresowanych fortyfikacją.  Prezentuję znane mi rozwiązania konstrukcyjne obiektów fortecznych z okresu międzywojennego i ich pancerzy.  Staram się dużo uwagi poświęcać wyposażeniu schronów bojowych.
Na stronie hauba.pl umieszczam „wpisy”, czyli bardzo krótkie informacje. Dotyczą one zazwyczaj jednego tematu. Ich wykaz, zatytułowany „SPOSTRZEŻENIA I WPISY”, znajduje się wyłącznie po prawej stronie w menu bocznym.
„Opracowania”, których częścią mogą być wcześniej opublikowane „wpisy”, znajdują się pod zakładkami w menu głównym w górnej części strony.

Pod zakładką „Aktualności” znajdują się tylko zwiastuny wpisów i opracowań z aktualnego roku kalendarzowego. Zwiastuny z poprzednich lat znajdują się pod zakładkami „Archiwum”.

Pozdrawiam
Franz Aufmann

Obserwacyjno-bojowa kopuła Huty „Zygmunt” – test stanowiska bojowego (1938)

Fot. 01. Obserwacyjno-bojowa kopuła Huty Zygmunt osadzona w stropie schronu odcinka „Augustów”.

 

Huta „Zygmunt” rozpoczyna w 1938 roku [01] produkcję nowej kopuły obserwacyjno-bojowej na zamówienia Wojska Polskiego dla nowo wznoszonych schronów. Podstawowym uzbrojeniem kopuły miał być 7,9 mm ciężki karabin maszynowy wz. 30 lub 7,9 mm ręczny karabin maszynowy wz. 28. W obu przypadkach broń ustawiana była na podstawie fortecznej, mocowanej do wspornika pod każdą ze strzelnic.
Korpus kopuły wykonywany był ze staliwa chromowoniklowego. Staliwo, którego głównymi składnikami stopowymi był chrom i nikiel, zgodnie z ówczesnym stanem wiedzy, posiadało największą odporność na przebicie konwencjonalnym pociskiem przeciwpancernym. Uniwersalne zamknięcie strzelnic wykonywano z ulepszanej cieplnie blachy ze stali konstrukcyjnej o grubości 30 mm. Dwie strzelnice, o sektorze ostrzału 60 stopni każda, rozstawione na obwodzie części walcowej względem siebie co 60 stopni, zapewniały obronę w łącznym sektorze 120 stopni.
Podest, z wyciętym otworem wejściowym, wykonano z walcowanej blachy ze stali konstrukcyjnej o grubości 25 mm. Właz zamykany był uchylną klapą o tej samej grubości co podest. Z ukosowanie bocznych ścian włazu i klapy gwarantowały gazo-szczelność zamknięcia  oraz utrzymanie jednolitej powierzchni podestu. Brak wyciętych otworów na przewód doprowadzający powietrze do kopuły oraz na rurę zrzutni łusek w dwóch zachowanych podestach w granicach obecnej Polski może sugerować, że te kopuły miały chronić stanowiska obserwatora. Należy jednak uwzględnić fakt, że budowy schronu [02] w Gliniskach pod Augustowem i schronu w Nowogrodzie nad Narwią, w których stropie osadzono kopułę Huty „Zygmunt”, nie ukończono a obiekty nigdy nie zostały w pełni wyposażone.
Wykonane pomiary przez aktora niniejszego opracowania wykazały, że grubość zachowanych pancerzy, mierzona na wysokości strzelnic wynosi od 60 do 70 mm [03].

   
   
  

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na Obserwacyjno-bojowa kopuła Huty „Zygmunt” – test stanowiska bojowego (1938)

Warszawa, 20.10.2019 r.

 

 

Lekki pancerz polowy dla stanowiska bojowego ckm M.7/12 (Schwarzlose)

Rys. 01. Przekrój wzdłużny poprzez lekki (odłamkoodporny) pancerz polowy (niem. Leichter Wirkungspanzer für MG) na 8,0 mm ciężki karabin maszynowy M.7/12 (Schwarzlose) [02] .

 

Drugim pancerzem, ujętym w „Tymczasowej instrukcji o pancerzach polowych” (niem. Provisorische Instruktion über Feldpanzer) był lekki dwuczęściowy pancerz polowy (niem. Leichter Wirkungspanzer für MG), którego zadaniem było  zapewnienie ochrony stanowiska ciężkiego karabinu maszynowego przed oddziaływaniem granatów średniego kalibru i pojedynczych trafień z dział górskich i polowych o kalibrze do 10 cm. Podstawowym uzbrojeniem stanowiska bojowego był 8,0 mm ciężki karabin maszynowy M.7/12 (Schwarzlose), zasilany taśmami parcianymi po 100 i 250 naboi. Ckm umieszczono na podstawie fortecznej. Praktyczna szybkostrzelność wynosiła 400 strzałów/min.

Konstrukcje obu lekkich pancerzy dla ckm i obserwatora zostały zunifikowane. Te same półfabrykaty ze stali niestopowej mogły być stosowane do produkcji obu pancerzy. Lekki pancerz dla ckm również składał się z dwóch podstawowych części, mocowanych do siebie za pomocą złącza kołnierzowego (Rys. 01). Podział pancerza na dwie podatkowe części ułatwiał jego transport. Górna część ważyła 2000 kg (bez dodatkowego zabezpieczenia przed ostrzałem) a dolna 1000 kg.
   
   
  

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na Lekki pancerz polowy dla stanowiska bojowego ckm M.7/12 (Schwarzlose)

Warszawa, 12.10.2019 r.

 

Lekkie pancerze polowe armii Monarchii Austro-Węgierskiej (1917 r.)

Część I – Lekki pancerz polowy dla stanowiska obserwatora

 

 

Problem wprowadzenia na uzbrojenie przewoźnych pancerzy własnej konstrukcji zaistniał w Wojsku Polskim w połowie lat trzydziestych dwudziestego wieku. Na zlecenie Inspektora Armii gen. dywizji Edwarda Rydza – Śmigłego zostały opracowane w 1934 roku przez ppłk Stefana Ruegera trzy typy bojowych schronów przewoźnych. W wyniku przeprowadzonych prób montażu i ostrzału na uzbrojenie miała wejść obserwacyjno-bojowa kopuła przewoźna, o konstrukcji przedstawionej przez Wydział Fortyfikacyjny Departamentu Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych pod dowództwem ppłk Józefa Siłakowskiego.
Lekki pancerz polowy o zbliżonej konstrukcji zaistniał już w armii Monarchii Austro-Węgierskiej. Tymczasowa instrukcja dla pancerzy polowych [01] (niem. Provisorische Instruktion über Feldpanzer) została opracowana przez Cesarski i Królewski Techniczny Komitet Wojskowy (niem. K.u.K. Technisches Militärkomitee) w 1917 roku. Dotyczyła ciężkich i lekkich pancerzy polowych. Dwa odłamkoodporne lekkie pancerze polowe opracowano, bazując na tych samych rozwiązaniach konstrukcyjnych. Jeden z nich przeznaczono do obrony stanowiska obserwatora (niem. Leichter Beobachtungspanzer) a w drugi dla stanowiska bojowego ckm (niem. Leichter Wirkungspanzer).
   
   
  

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na Lekkie pancerze polowe armii Monarchii Austro-Węgierskiej (1917 r.)

Warszawa, 7.10.2019 r.

 

 

Zrzutnia granatów (1939 r.)

Fot. 01. Widok stanowiska bojowego ciężkiego karabinu maszynowego w schronie w pobliżu miejscowości Śmiłowice. Po prawej stronie zrzutnia granatów z uchylonymi stalowymi drzwiczkami. Zdjęcie wykonano w 2005 roku.

 

Schrony fortyfikacji stałej, wznoszone na terenie Polski w 1939 roku, zaczęto wyposażać w zrzutnie granatów ręcznych. Zrzutnie służyły do likwidowania martwych pół występujących w bezpośredniej obronie schronu. Przykładowe położenie zrzutni granatów prezentuje zdjęcie schronu bojowego przy moście w Nowogrodzie nad Narwią. Zrzutnie o odmiennej konstrukcji były już wcześniej stosowane w schronach budowanych na wschodnich terenach Polski.
   
   
  

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na: Zrzutnia granatów (1939 r.)

Warszawa, 29.09.2019 r

Schron bojowy „L” przy moście

Fot. 01. Schron przy moście nad Narwią w Nowogrodzie. Widok od strony zapola. Od lewej: strzelnica broni ręcznej do obrony zapola, czerpnia powietrza, pancerz wyrzutni zużytego powietrza, wejście do schronu, pancerz wyrzutni zużytego powietrza, otwór zrzutni granatów.

 

Zadaniem schronu była obrona ważnej strategicznie przeprawy drogowo-kolejowej przez Narew, jedynej łączącej północny i południowy brzeg rzeki pomiędzy położoną 15 km na południowy-wschód Łomżą i Ostrołęką, odległą o 30 km na południowy-zachód.
Obrona miała być realizowana przez trzy stanowiska bojowe ciężkich karabinów maszynowych. Jeden ckm umieszczono na obrotowej podstawie fortecznej w kopule o czterech strzelnicach. Trzy strzelnice, rozstawione co 60 stopni na obwodzie kopuły, umożliwiały ostrzał  północnego brzegu i koryta Narwi w łącznym sektorze 180 stopni, ale każda ze strzelnic z osobna posiadała jedynie sektor ostrzału równy 60 stopni [01]. Czwarta ze strzelnic kopuły skierowana była w kierunku zapola i broniła podejścia do wejścia schronu.
Dwa stanowiska ciężkich karabinów maszynowych do ognia bocznego umieszczono w izbach bojowych. Były chronione opracowaną na przełomie 1938 i 39 roku gazoszczelną płytą stalową o grubości 100 mm. Prowadziły ogień boczny w kierunku wschodnim i zachodnim niezależnie od pory dnia lub nocy [02]. Ich zadaniem było postawienie płaskich zapór ogniowych w celu obrony południowego brzegu Narwi. Dodatkowym zadaniem wschodniej strzelnicy ckm była obrona przeprawy przez drewniany most drogowo-kolejowy oraz będącej w budowie grobli.

 

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na:  Schron bojowy „L” przy moście

Warszawa, 23.09.2019 r

 

Wentylacja w schronie biernym  na przykładzie dwuizbowego obiektu z Pozycji Olsztyneckiej (1938 rok)

Autorzy opracowania:
Arkadiusz Mitura, Franz Aufmann

Fot. 01. Elewacja dwuizbowego schronu biernego, wzniesionego w 1938 roku w ramach rozbudowy Pozycji Olsztyneckiej (niem. Hohensteinstellung).

Dwuizbowe schrony bierne, wzniesione w 1938 roku w ramach rozbudowy Pozycji Olsztyneckiej (niem. Hohensteinstellung), zostały wyposażone w standardowy układ wentylacji, zapewniający wymuszony obieg powietrza. Czerpnia powietrza była umieszczona na elewacji obiektu. Przewód doprowadzający powietrze z czerpni do filtrowentylatora HES zabezpieczono obrotowym zaworem 2ML.01 (niem. Derehschieber 2ML.01) (Fot. 02). Zawór [01] umożliwiał odcięcie dopływu powietrza do schronu w przypadku ataku gazowego. Poniżej znajdował się filtrowentylator HES 1,2, ustawiony na stalowym wsporniku (mocowany do ściany tylnej czterema kotwami). Filtrowentylator HES 1,2 połączony został z zaworem odcinającym za pomocą giętkiego przewodu.

 

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na:  Wentylacja w schronie biernym  na przykładzie dwuizbowego obiektu z Pozycji Olsztyneckiej (1938 rok)

Warszawa, 13.09.2019 r.

Odkryte stanowisko obserwatora artylerii w schronie 123B8 z lat 1935-36

Fot. 10. Widok odkrytego stanowiska obserwatora w schronie 123B8 w pobliżu miejscowości Kierdyny Małe na Pozycji Lidzbarskiej (niem. Heilsberger Stellung). Od lewej: nisza na przyłącze polowej sieci telefonicznej, czerpnia powietrza ze zniszczoną płytą ochronną, odkryte stanowisko obserwatora z niszą na przyłącza sieci telefonicznej.

Schron, zgodny z projektem 123B8, był w latach 1935-36 standardowym obiektem z okrytym stanowiskiem obserwatora artylerii (niem. Stand für offenen Artilleriebeobachter), wznoszonym na Pozycji Lidzbarskiej (niem. Heilsberger Stellung). Odkryte stanowisko umieszczono na tylnej elewacji schronu (Fot. 10). Wejście zabezpieczone było stalowymi drzwiami 54P8 (70 cm x 130 cm x 3 cm). Stanowisko obserwatora o szerokości 70 cm posiadała zaokrągloną powierzchnię czołową (Fot. 11). Tam też osadzono kotwy do mocowania sprzętu optycznego do obserwacji wyznaczonego sektora. W omawianym przypadku kotwy nie zostały osadzone, a w ścianie pozostawiono czworokątny otwór 8 cm x 8 cm o głębokości 20 cm.

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na: Odkryte stanowisko obserwatora artylerii w schronie 123B8 z lat 1935-36

Warszawa, 17.08.2019 r.

 

Schron bierny – ukrycie dla armaty przeciwpancernej i jej obsługi (1934)

Fot. 01. Schron bier­ny – ukry­cie dla 3,7 cm ar­ma­ty prze­ciw­pan­cer­nej i jej za­ło­gi. Od­ci­nek tak­tycz­ny De Po­zy­cji Po­mor­skiej (niem. Pom­mern­stel­lung).

 

Na nowo wznoszonym ufortyfikowanym odcinku obrony Pozycji Pomorskiej, pomiędzy miejscowościami Biały Bór i Gwda Wielka, wybudowano w 1934 roku 6 schronów biernych jako ukrycie dla armaty przeciwpancernej i jej obsługi (niem. Takunterstellraum mit Bereitschaftsraum). Armata przeciwpancerna wytaczana była na pozycję polową, zlokalizowaną w pobliżu obiektu. Stąd też prowadzono obronę. W wyznaczonym sektorze obrony często wykonywano zaporę przeciwpancerną, której zadaniem było spowolnienie lub zatrzymanie pojazdu pancernego wroga. Był wtedy łatwym celem dla załogi armaty przeciwpancernej.
Za­głę­bio­ny w grun­cie schron bier­ny, jako ukry­cie dla ar­ma­ty prze­ciw­pan­cer­nej i jej za­ło­gi, za­pro­jek­to­wa­no w kla­sie od­por­no­ści C. Ozna­cza­ło to, że żel­be­to­no­we ścia­ny obiek­tu po­win­ny mieć gru­bość 60 cm a strop 50 cm. Schron po­sia­dał dwa po­miesz­cze­nia, garaż dla 3,7 cm ar­ma­ty prze­ciw­pan­cer­nej i izbę dla jej pię­cio­oso­bo­wej za­ło­gi [01]. Oba po­miesz­cze­nia po­łą­czo­no we­wnętrz­nym przej­ściem, za­my­ka­nym dwu­dziel­ny­mi sta­lo­wy­mi drzwia­mi. Wznie­sio­ne schro­ny wy­po­sa­żo­no zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cy­mi w 1934 roku wy­tycz­ny­mi. Po­szcze­gól­ne obiek­ty róż­nią się mię­dzy sobą róż­no­rod­no­ścią jak i roz­miesz­cze­niem wy­po­sa­że­nia.

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na: Schron bierny – ukrycie dla armaty przeciwpancernej i jej obsługi (1934)

Warszawa, 11.08.2019 r.

Odkryte stanowisko obserwatora artylerii w schro­nie bo­jo­wo-ob­ser­wa­cyj­nym (1935-36)

Fot. 07. Tylna ściana schronu bojowo-obserwacyjnego z 1936 roku dla ciężkiego karabinu maszynowego sMG 08 z odkrytym stanowiskiem obserwacyjnym. Odcinek taktyczny Młyn Brzeźno (odcinek Bruchmühle) Pozycji Pomorskiej.

Jedno z ciekawszych odkrytych stanowisk obserwatora artylerii znajduje się na tylnej elewacji schronu bojowo-obserwacyjnego Br. 7 (Fot. 07), wzniesionego w 1936 roku na odcinku Młyn Brzeźno (odcinek Bruchmühle) Pozycji Pomorskiej. Wejście do niszy obserwatora zabezpieczały stalowe drzwi 54P8 (70 cm x 130 cm x 30 mm) a od góry pozioma stalowa płyta. Po podniesieniu płyty na dwóch cylindrycznych prowadnicach (Fot. 09) należało ją zablokować na żądanej wysokości. Masywne drzwi oraz stalowa płyta chroniła stanowisko obserwatora przed uderzeniami odłamków. Stanowisko obserwatora, wykonane na planie czworokąta 80 cm x 80 cm, posiadało głębokość 140 cm.

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na:  Odkryte stanowisko obserwatora artylerii w schro­nie bo­jo­wo-ob­ser­wa­cyj­nym (1935-36).

Warszawa, 24.07.2019 r.

 

Odkryte stanowisko obserwatora artylerii w schro­nie bo­jo­wo-ob­ser­wa­cyj­nym z 1934 roku

Fot. 01. Tylna ele­wa­cja schro­nu bo­jo­we­go o od­por­no­ści B1 z 1934 roku dla 7,92 mm cięż­kie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go sMG 08 na po­sta­wie for­tecz­nej za sta­lo­wą płytą. Po pra­wej stro­nie wej­ścia do schro­nu umiesz­czo­no otwar­te sta­no­wi­sko ob­ser­wa­to­ra ar­ty­le­rii. Od­ci­nek obro­ny Mi­radź Pół­noc (niem. Grünberg Nord) Po­zy­cji Po­mor­skiej. Schron znaj­du­je się na te­re­nie Dra­wień­skie­go Parku Na­ro­do­we­go na pół­noc od drogi Czło­pa – Mi­radź

Pod­sta­wo­wy środ­kiem obro­ny na nowo pro­jek­to­wa­nych nie­niec­kich po­zy­cjach obron­nych w la­tach trzy­dzie­stych ubie­głe­go wieku był 7,92 mm cięż­ki ka­ra­bin ma­szy­no­wy sMG 08 sys­te­mu Ma­xi­ma. Sta­no­wi­sko bo­jo­we  ckm na pod­sta­wie for­tecz­nej (niem. Schar­ten­stand) umiesz­cza­no po­cząt­ko­wo w schro­nach o kon­struk­cji be­to­no­wej a w póź­niej­szym okre­sie o kon­struk­cji żel­be­to­no­wej, bar­dziej od­por­nej na ostrzał ar­ty­le­ryj­ski. Do­wód­ca schro­nu, zaj­mo­wał miej­sce po lewej stro­nie sta­no­wi­ska ckm i po­przez prze­zier­nik w pły­cie sta­lo­wej pro­wa­dził ob­ser­wa­cję pola walki tylko w za­kre­sie sek­to­ra ostrza­łu. Stan­dar­do­wy sek­tor ostrza­łu dla strzel­nic w pły­tach chro­nią­cych sta­no­wi­sko 7,92 mm cięż­kie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go sMG 08, wy­no­sił w płasz­czyź­nie po­zio­mej 65 stop­ni. Dla­te­go też część schro­nów bo­jo­wych otrzy­ma­ło sta­no­wi­sko ob­ser­wa­to­ra, nie­zbęd­ne do nad­zo­ro­wa­nia pola walki zgod­nie z wy­tycz­ny­mi tak­tycz­no-obron­ny­mi da­ne­go od­cin­ka umoc­nień.

 

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na:  Odkryte stanowisko obserwatora artylerii w schro­nie bo­jo­wo-ob­ser­wa­cyj­nym z 1934 roku

Warszawa, 20.07.2019 r.

Ćwiczenia doświadczalne – ostrzał obiektów i elementów pancernych. Część I

 

Fot. 01. Pozostałości po wyciętej staliwnej kopule bojowej na ckm, wykonanej w Hucie Zygmunt. Kopułę osadzono w żelbetowym bloku w fosie Fortu XVIa zewnętrznego pierścienia Twierdzy Modlin. Grubość ścianki pancerza wynosiła g = 60 mm.

Wytrzymałość elementów pancernych i żelbetonowych ścian schronów oraz ich zachowanie pod ostrzałem można było określić tylko na podstawie doświadczeń. Powtarzającym się problemem podczas ćwiczebnych strzelań był stosunkowo duży rozrzut na wyznaczonym dystansie dla wytypowanej do prób broni. Podczas badań na poligonie w Zielonce we wrześniu 1934 roku, mających określić odporność przewoźnych schronów na ostrzał, strzelanie z moździerza wz. 81 pociskami lekkimi ograniczono tylko do jednego obiektu. Do badań przeznaczono trzy schrony przewoźne zaprojektowane przez ppłk. Stefana Rueger na zlecenie Inspektora Armii gen. dywizji Edwarda Rydza Śmigłego. Czwartym obiektem była kopuła przewoźna [01], wykonana zgodnie z projektem Wydziału Fortyfikacyjnego Departamentu Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Ostrzelano lekkimi pociskami tylko najsłabszy konstrukcyjnie mały drewniany schron przewoźny. Decyzja wynikała z małej celności moździerza wz. 81 i wyczerpania amunicji przeznaczonej do prób. Wystrzelono łącznie 60 sztuk lekkich pocisków.

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na: Ćwiczenia doświadczalne – ostrzał obiektów i elementów pancernych. Część I

Warszawa, 08.07.2019 r.

Nisza przyłącza kabla polowej sieci telefonicznej

Fot. 01. Ściana tylna schronu bojowego B1-2a dla ckm i drużyny piechoty z Rejonu Umocnionego Giżycko (niem. Lötzener Seenstellung). Po prawej stronie wejścia znajduje się nisza przyłączeniowa kabla polowej sieci telefonicznej. Druga nisza została umieszczona w pobliżu wejścia chronionego okapem.

W 1936 roku zostają opracowane taktyczno-techniczne wytyczne dotyczące budowy i działania urządzeń do łączności telefonicznej w obiektach fortyfikacji stałych (niem. Taktisch-technische Richtlinien für Bau und Betrieb der Nachrichtenanlagen in ständigen Stellungen). Nowobudowane schrony fortyfikacji stałych otrzymują nisze na przyłącze sieci polowej. Nisze wykonywano na elewacji schronu w bliskiej odległości od wejścia (Fot. 01). Ustalono standardowe wymiary nisz. Niezmiennymi wymiarami niszy była jej wysokość równa 30 cm  i głębokość wynosząca 10 cm. Zmianie ulegała szerokość niszy w zależności od przewidzianych typów przyłączy i ich ilości. Nisze o szerokości 18 cm przewidziano dla  schronów bojowych dla broni maszynowej [01] (np. Regelbau B1-1). Umieszczano w niej jedno przyłącze dla dwóch par żył (dla dwóch przewodów dwużyłowych). Nisza o szerokości 30 cm przeznaczona była na dwa przyłącza dla dwóch par żył lub jednego dla sześciu par żył. Przyłącze dla 10 par żył wymuszało szerokość niszy równą 40 cm.

 

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na: Nisza przyłącza kabla polowej sieci telefonicznej

Warszawa, 14.06.2019 r.

Fortyfikacje Łuku Białostockiego 1940-41

Otrzymałem długo oczekiwaną książkę „Fortyfikacje Łuku Białostockiego” Grupa Badawcza Kriepost. Jest to bogato ilustrowany przewodnik po czterech rejonach umocnionych, Grodzieńskim, Osowieckim, Zambrowskim i Brzeskim, wchodzącymi w skład Linii Mołotowa. Jest niezwykle pomocny przy planowaniu wypraw i zwiedzaniu obiektów Linii Mołotowa (nieformalne określenie umocnień). Zainteresowani nowoczesnymi fortyfikacjami znajdą w nim mapki punktów oporu wraz z zaznaczonymi sektorami ognia poszczególnych schronów. Odszukanie tych obiektów nie będzie stanowiło problemu, gdyż podane są ich współrzędne GPS. Zdjęcia obiektów, pozwalają na wytypowanie najlepiej zachowanych lub najbardziej interesujących. Zamieszczony katalog schronów umożliwia rozpoznanie typów zwiedzanych obiektów.
Więcej informacji jak nabyć książkę:
https://www.ksiazkizpasja.pl/fortyfikacje-luku-bialostockiego-1940-1941-id-254?fbclid=IwAR3QJdBqw9mx5uT5Vph2pQIz8OTuM66qCdg57GgpSnbaDdGruIq83rNgeOs

 

 

 

Polecam,

Warszawa, 14.06.2019 r.

 

Ćwiczebny ostrzał z moździerzy kalibru 220 mm wz. 1932

 

Fot. 01. Kolumna marszowa ciągników artyleryjskich C7P z przyczepami na lufę (lewa strona zdjęcia) do moździerzy 220 mm wz. 32 oraz na łoże z  kołyską i oporopowrotnikami (prawa strona zdjęcia). (Narodowe Archiwum Cyfrowe, Sygnatura: 1-W-1529-11).

 

Zakłady Skody dostarczyły w 1935 roku 27 sztuk 220 mm moździerzy z zapasem 2700 pocisków, zamówionych dla potrzeb Wojska Polskiego w marcu 1933 roku. Moździerze weszły w skład 1 Pułku Artylerii Najcięższej, stacjonującego w Górze Kalwarii. Do przewozu zdemontowanego moździerza niezbędne były trzy jednostki marszowe o łącznej wadze po 8-9 ton każda. Pierwsza jednostka przeznaczona była do transportu dla platformy – podłoża, druga dla łoża z kołyską i oporopowrotnikami, a trzecia lufy moździerza z zamkiem śrubowym. Obsługa moździerza, składająca się z 15-17 żołnierzy, miała zagwarantować osiągnięcie pozycji bojowej w ciągu 5,5 godziny. Pociski półpancerne o wadze 128 kg były wystrzeliwane na maksymalny dystans 13 500 metrów z szybkostrzelnością 1 pocisk  na minutę. Amunicję przewożono oddzielnie. Do tego celu używano ciężarówek Polski Fiat 621 a w późniejszym okresie ciągników C7P z dwoma przyczepami.

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Ćwiczebny ostrzał z moździerzy kalibru 220 mm wz. 1932

Warszawa, 10.06.2019 r.

 

Regelbau R105c – inwentaryzacja obiektu

 

Fot. 01. Schron bojowo – obserwacyjny Regelbau R 105c punktu oporu Jeże Wschód w widoku od strony przed-pola (niem. Masurische Grenz-Stellung).

 

Zgodnie z przyjętym harmonogramem prac poddano inwentaryzacji kolejny niemiecki schron bojowo-obserwacyjny Regelbau R 105c dla ciężkiego karabinu maszynowego MG34 na podstawie fortecznej za płytą pancerną 78P9. W stropie obiektu osadzono małą kopułą obserwatora piechoty 90P8 (niem. niem. Kleinstglocke für Infanterie Beobachtung). Schron został wzniesiony zgodnie z  założeniami taktyczno-obronnymi punktu oporu Jeże-Wschód (niem. Stützpunkt Gehsen Ost). Punkt oporu znajduje się na południe od miejscowości Jeże, po wschodniej stronie drogi Kolno – Pisz i wchodził w skład Mazurskiej Pozycji Granicznej (niem. Masurische Grenz-Stellung).
 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Regelbau R105c – inwentaryzacja obiektu
Warszawa, 28.05.2019 r.

Schron bojowy – Pickett-Hamilton-Fort

Fot. 01. Schron bojowy typu Pickett-Hamilton w pozycji spoczynkowej na lotnisku Thorpe Abbotts R.A.F a oddanej w użytkowanie amerykańskiej 100 Grupy Bombowej ( zdjęcie pochodzi ze strony: https://www.derelictplaces.co.uk ).

 

W okresie zagrożenia inwazją na wyspy brytyjskie wykonano szereg schronów bojowych o rozwiązaniach konstrukcyjnych znacznie obiegających od wznoszonych na „starym lądzie”. Jeden z typowych schronów zwraca uwagę poprzez swoją prostotę i niepowtarzalność konstrukcji. Projekt obiektu został zgłoszony przez firmę New Kent Construction Company z Ashford. Konstruktorem był Norman Pickett. Schron nazwano: Pickett-Hamilton-Fort. Został przyjęty do stosowania przez ministerstwo lotnictwa (ang. Air Ministry) w 1940 roku. Pierwsze schrony dostarczono w kwietniu 1942 roku.
Schron został przewidziany do obrony lotnisk przed desantem wojsk nieprzyjaciela. W założeniach, przyjętych w projekcie, mógł być budowany przy pasach startowych, gdyż jego konstrukcja nie miała w żaden sposób ograniczać ruchu samolotom (Fot. 01). Załogę schronu stanowiły 3-4 osoby. Miały do dyspozycji ręczny karabin maszynowy i trzy strzelnice.
 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Schron bojowy – Pickett-Hamilton-Fort

Warszawa, 19.05.2019 r.

 

Tarczka 429P01 dla ciężkiego karabinu maszynowego sMG 08 na podstawie fortecznej

Fot. 01. Próba rekonstrukcji stanowiska bojowego ciężkiego karabinu maszynowego sMG 08 na postawie fortecznej wz. o8 za stalową płytą 7P7 ( fot. Paweł Pochocki ).
Otwarta strzelnica stanowiła zagrożenie dla obsady karabinu maszynowego. W celu zwiększenia bezpieczeństwa opracowano i zatwierdzono do stosowania w połowie 1939 roku tarczkę ochronną  o oznaczeniu 429 P01 (niem. Schutzschild). Pomysł nie był nowatorski. Podobne rozwiązania zostały sprawdzone już podczas I wojny światowej.
Tarczka [04] o kształcie trapezu z zaokrąglonymi narożami wypełniała światło strzelnicy zamykanej zasuwą. Nie dławiła wypływu zanieczyszczonego gazami prochowymi powietrza przez strzelnicę z izby bojowej na zewnątrz schronu. Wykonano w niej dwa dwa wycięcia. Pierwsze na wysokości linii celowania przy pomocy muszki i celownika oraz drugie dla celownika optycznego ZF-12. Tarczka 429 P01 składała się z dwóch części, dolnej i górnej.

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Tarczka 429P01 dla ciężkiego karabinu maszynowego sMG 08 na podstawie fortecznej

Warszawa, 15.05.2019 r.

 

Schron bojowy B1-5 dla dwóch ckmów – MG-Doppelschartenstand B1-5

Fot. 01. Schron bojowy B1-5 dla dwóch ckmów (MG-Doppelschartenstand B1-5), wzniesiony w pobliżu miejscowości Górki nad Notecią. Kąt przecięcia osi strzelnic dla sMG08 wynosi około 60 stopni.

 

Wśród opracowanych pod koniec 1936 roku, a zatwierdzonych w pierwszym kwartale 1937 roku do stosowania konstrukcji typowych (niem. Regelbau) o odporności B1, znalazł się schron bojowy dla dwóch 7,92 mm ciężkich karabinów maszynowych sMG 08 za płytami stalowymi 7P7. Obiekt otrzymał oznaczenie B1-5 (Rys. 01.), gdzie B1 oznacza klasę odporności obiektu na ostrzał a 5 numer kolejny typowego rozwiązania konstrukcyjnego. Schron miał być wznoszony jako standardowa konstrukcja według dokumentacji rysunkowej 175B9. Został zaprojektowany jako obiekt gazoszczelny z nowoczesnym układem wentylacji. Dla dziesięcioosobowej załogi przeznaczono pomieszczenie o największej powierzchni. Dostęp z zewnątrz lub z części bojowej schronu do izby załogi prowadził poprzez pomieszczenia pośrednie. Wszystkie pomieszczenia wyposażono w drzwi gazoszczelne. Zgodnie z zaleceniami schron posiadał strzelnicę obrony wejścia i zapola oraz strzelnicę obrony bezpośredniej. Wejście oraz strzelnica obrony zapola chroniona była okapem przed ostrzałem z broni stromotorowej.

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Schron bojowy B1-5 dla dwóch ckmów – MG-Doppelschartenstand B1-5

Warszawa, 08.05.2019 r.

Ochrona stanowiska ckm w schronie bojowym B1-5

Fot. 01. Strzelnica broni maszynowej do ognia bocznego wzmocniona płaszczem żelbetonowym w schronie dwusektorowym B1-5 w miejscowości Czechów (Pozycja Pomorska niem. Pommernstellung).

 

Stanowisko bojowe ciężkiego karabinu maszynowego sMG08, w schronach o konstrukcji  typowej (niem. Regelbau) i odporności B1, chronione było przed ostrzałem płytą stalową 7P7 o wymiarach 340 x 270 x 10 cm (szerokość x wysokość x grubość. Lico stalowej płyty pokrywało się z płaszczyzną elewacji schronu. Opracowano również konstrukcje schronów typowych, w których izba bojowa posiadała pancerz 76P9, składający się ze stalowej płyty czołowej ze strzelnicą i stropowej. Obie płyty posiadały również grubość 10 cm. Zastosowanie płyt stalowych minimalizowało wielkość strzelnicy. Strzelnica o wymiarach 22 x 30 cm (szerokość x wysokość) pozwalała na prowadzenie ognia z ciężkiego karabinu maszynowego sMG 08 na podstawie fortecznej w sektorze 65° w płaszczyźnie poziomej i od  +5° do -15° w płaszczyźnie pionowej. Strzelnica była łatwa do maskowania.

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na:  Ochrona stanowiska ckm w schronie bojowym B1-5

Warszawa, 29.04.2019 r.

Regelbau – schron o typowej konstrukcji i wyposażeniu (1937-1938)

Fot. 01. Widok schronu bojowo-obserwacyjnego B1-3 z kopułą obserwatora od strony zapola. Do obrony wejścia i zapola za-stosowano płytę ze strzelnicą dla stanowisk ciężkich karabinów maszynowych.

 

Obrona Niemiec w latach trzydziestych oparta była na pozycjach obronnych (niem. Stellung). Do rozbudowy stałych pozycji obronnych sztab generalny armii (niem. Generalstab des Heeres) zalecał stosowanie dzieł fortyfikacyjnych o odporności B1 jako najbardziej odpowiednich [01]. Zgodnie z wypracowanymi wytycznymi opracowano pod koniec 1936 roku kilkanaście projektów żelbetowych schronów bojowych o odporności B1. Poszczególne schrony, jako standardowe budowle miały wypełniać ściśle przyznane tylko im zadania bojowe. Zastosowanie kilku schronów, dobranych pod względem realizowanych zadań bojowych i odpowiednio rozmieszonych w terenie, mogło zrealizować zadania wynikające z taktycznego planu obrony pozycji. Sztab generalny zakładał, że standaryzacja obiektów fortyfikacyjnych spowoduje skrócenie czasu budowy pozycji obronnych i obniży ich koszt. Wznoszenie schronów o powtarzalnej konstrukcji (według tych samych planów) pozwalało na precyzyjne określenie zapotrzebowania na niezbędne do ich budowy surowce oraz zunifikowane wyposażenie. Umożliwiało kontrolę nakładów ponoszonych na budowę poszczególnych obiektów jak i całej pozycji obronnej. Schrony o powtarzalnej konstrukcji i przypisanymi im zadaniami bojowymi jako typowe obiekty określono mianem Regelbau.

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Regelbau – schron o typowej konstrukcji i wyposażeniu (1937-1938)

Warszawa, 26.04.2019 r.

 

Schron bojowo-obserwacyjny B1-4/I dla drużyny piechoty – MG-Schartenstad mit Kleinstglocke und Gruppe Regelbau B1-4/I

Fot. 01. Tylna elewacja schronu bojowo-obserwacyjnego B1-4/I (niem. MG-Schartenstand mit Kleinstglocke und Gruppe B1-4/I) z dwoma wejściami oraz strzelnicą obrony wejścia i zapola.

 

Koncepcja schronu bojowo-obserwacyjnego  o oznaczeniu B1-4/I dla drużyny piechoty z osadzoną w stropie małą kopułą obserwatora 9P7 (niem. MG-Schartenstand mit Kleinstglocke und Gruppe B1-4/I) jest rozwinięciem konstrukcji schronu bojowego dla ckm i drużyny piechoty (niem. MG-Schartenstand mit Gruppe B1-2a).  Projekt schronu bojowo-obserwacyjnego B1-4/I dla drużyny piechoty, zatwierdzony do stosowania w 1937 roku, zakładał realizowanie trzech podstawowych zadań obronnych. Pierwszoplanowym zadaniem była skuteczna obrona wyznaczonego sektora za pomocą 7,92 mm ciężkiego karabinu maszynowego MG 08 na podstawie fortecznej, chronionego za pomocą 100 mm płyty stalowej 7P7 ze strzelnicą. Drugie zadnie polegało na prowadzeniu obserwacji okrężnej. Stanowisko obserwatora piechoty znajdowało się w małej kopule obserwacyjnej 9P7, osadzonej w stropie obiektu. Trzecim zadaniem było zapewnienie bezpieczeństwa załodze schronu i drużynie piechoty. Schron został zaprojektowany w klasie odporności B1. Konstrukcja schronu powinna wytrzymać jednorazowe trafienie pociskiem kal. 150 mm lub wielokrotne trafienie pociskami kal. 105 mm. Żelbetowe ściany zewnętrze posiadały grubość 1,00 metra a strop 0,8 metra. Wzmacniano go stalowymi belkami o profilu dwuteowym 240, ustawianymi w odstępach co 30 cm. Grubość ścian wewnętrznych wynosiła 0,5 m i 1 metr.

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Schron bojowo-obserwacyjny B1-4/I dla drużyny piechoty – MG-Schartenstad mit Kleinstglocke und Gruppe B1-4/I

Warszawa, 20.04.2019 r.

Schron bojowy B1-2a dla ckm i drużyny piechoty – MG-Schartenstad mit Einheitsgruppe B1-2a

Fot. 01. Tylna ściana schronu bojowego Regelbau B1-2a dla ckm i drużynę piechoty.

 

Schron bojowy B1-2a dla ckm i drużyny piechoty (niem. MG-Schartenstad mit Einheitsgruppe) zaprojektowano w 1936 roku. W następnym roku zostaje zatwierdzony do stosowania jako konstrukcja typowa 2a o odporności na ostrzał B1. Obiekt przeznaczono do prowadzenia ognia czołowego. Stanowisko bojowe 7,92 mm ciężkiego karabinu maszynowego sMG 08 na podstawie fortecznej było chronione płytą stalową 7P7 [01]. Załogę stanowiło 5 żołnierzy obsługi ckm (1+4 żołnierzy) oraz drużyna piechoty (1+12 żołnierzy) do walki w otoczeniu schronu.

Przy projektowaniu schronu poświęcono szczególną uwagę warunkom bezpieczeństwa. Izba załogi została oddzielona od strefy bojowej za pomocą korytarza (Rys. 01, 2) oraz od strefy wejściowej poprzez śluzę przeciwgazową (Rys. 01, 5). Dwa wejścia do schronu, zamykane ciężkimi drzwiami gazoszczelnymi 14P7 [02] z charakterystycznie zaokrąglonymi narożami, bronione były przez dwie strzelnice broni ręcznej 57P8 [03].

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Schron bojowy B1-2a dla ckm i drużyny piechoty – MG-Schartenstad mit Einheitsgruppe B1-2a

Warszawa, 09.04.2019 r.

 

Odwodnienie układu wentylacji na przykładzie Regelbau B1-2a

 

Pasjonaci fortyfikacji mają możliwość zapoznania się z rozwiązaniem, stosowanym w niemieckiej fortyfikacji stałej, bez konieczności organizowania kolejnej wyprawy na „bunkry”. Dzisiejsze krótkie opracowanie, a raczej „wpis”, zawiera informację o odwodnieniu, niezbędnym do poprawnego działania układu napowietrzania schronu.

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Odwodnienie układu wentylacji na przykładzie Regelbau B1-2a

Warszawa, 02.04.2019 r.

 

Układ wentylacji w schronie bojowym Regelbau B1-3

Rys. 02.  Konfiguracji pomieszczeń schronu bojowego B1-3 z kopułą obserwatora. 1. Izba bojowa na ciężki ka-rabin maszynowy, 2. Korytarz – wewnętrzna śluza przeciwgazowa, 3. Podszybie małej kopuły obserwacyjnej 9P7, 4. Śluza przeciwgazowa, 5. Izba załogi, 6. Wewnętrzna strzelnica obrony wejścia, 7. Strzelnica obrony wejścia i zapola, 8. ciężkie gazoszczelne drzwi wejściowe 14P7, 9. Szyb wyjścia ewakuacyjnego, 10. Czerpnia powietrza, 11. Nadciśnieniowy zawór Drägera, 12. filtrowentylator Hes 1,2, 13. Wylot zużytego powietrza.

 

Do napowietrzania pomieszczeń schronu przewidziano układ wentylacji, którego zadaniem było bezpośrednie napowietrzanie pomieszczeń bojowych i izby załogi. Pośrednio zasilane były śluzy przeciwgazowe.
Do napowietrzania pomieszczeń schronu Regelbau B1-3 niezbędne było zastosowanie trzech filtrowentylatorów Hes o wydajności 1,2 m3/min każdy. Po jednym urządzeniu umieszczono w izbie bojowej (Rys. 02. 1), w podszybiu małej kopuły obserwatora piechoty 9P7 (Rys. 02. 3) oraz w izbie załogi (Rys. 02. 5).
Każdy z wentylatorów zasysał powietrze poprzez układ rur z czerpni powietrza. Dwie czerpnie powietrza osadzono w tylnej ścianie schronu (Rys. 02. 10). Szybką wymianę powietrza umożliwiało nadciśnienie panujące w izbach bezpośrednio napowietrzanych.

 

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Układ wentylacji w schronie bojowym Regelbau B1-3

Warszawa, 30.03.2019 r.

 

Schron bojowy typu B1-3 z kopułą obserwatora – obrona wejścia i zapola

 

Fot. 01. Widok schronu bojowego B1-3 z kopułą obserwatora od strony zapola.

 

Do obrony wewnętrznej zastosowano stanowisko broni ręcznej za strzelnicą z lekkim zamknięciem typu 57P8 (niem. Schartenverschluß 57P8 [01]). Stalowa płyta o grubości 2 cm z uchylnym zamknięciem została osadzona w wewnętrznej ścianie. Stanowisko znajdowało się w podszybiu małej kopuły obserwatora piechoty 9bP7 (Rys. 01. 6). Otwór strzelnicy posiadał wymiary 8 x 12 cm. W zasięgi sektora ostrzału znajduje się otwór wejściowy do schronu.
Wejście do schronu Regelbau B1-3 zabezpieczały ciężkie gazoszczelne drzwi 14P7 [02] o grubości 3 cm z zaokrąglonymi narożami. Ich waga wynosiła 500 kg. W drzwiach wejściowych znajduje się właz awaryjny o wymiarach 50 x 40 cm (szerokość x wysokość). W nim wykonano strzelnicę 8 x 12 cm (z zasuwą) dla broni ręcznej (Rys. 01. 8).
Cechą charakterystyczną schronów, wznoszonych po 1936 roku było zastosowanie strzelnicy obrony wejścia i zapola. Strzelnica została umieszczona w ścianie zewnętrznej obok drzwi wejściowych pod okapem. Schron bojowy Regelbau B1-3 posiadał strzelnicę ze standardowym, ciężkim zamknięciem typu 48P8 [03]. Otwór strzelniczy 8 x 12 cm zamykany zasuwą, wykonano w 4 cm stalowej płycie.

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Schron bojowy typu B1-3 z kopułą obserwatora – obrona wejścia i zapolaWarszawa, 26.03.2019 r.

 

Gazoszczelny zawór nastawny 3ML.01 – Rosettenschieber 3ML.01

Fot. 01. Widok gazoszczelnego zaworu nastawialnego 3ML.01 (fot. Dariusz Krzyształowski).

 

Gazoszczelny zawór nastawny (niem. Gasdichter – Rosettenschieber) otrzymał oznaczenie 3ML.01. Stosowano go do regulacji przepływu powietrza. Wydatek przepływu powietrza był każdorazowo ustawiany manualnie. Elementem regulującym przepływ był dekiel, osadzony na gwintowanym wałku. Obrót dekla ułatwiały dwa (Rys. 01) kuliste uchwyty. Gazoszczelność zaworu w położeniu „zamknięte” gwarantowała kauczukowa uszczelka. W tym położeniu obrotowy dekiel dociśnięty był do uszczelki, osadzonej w żeliwnej, cylindrycznej płytce. W pozycji „otwarte” przepływ powietrza umożliwiały cztery profilowane otwory (oznaczone przerywaną linią na rys. 01), wydzielone przez wsporniki z gwintowanym otworem w osi płytki. W ten otwór wkręcał się wałek z zamocowanym deklem.

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Gazoszczelny zawór nastawny 3ML.01 – Rosettenschieber 3ML.01

Warszawa, 19.03.2019 r.

Rysunki na ścianie

Układ wentylacji jednoizbowego schronu na ckm

Wejście do izby oraz ściana z rozrysowanym układem napowietrzania i usuwania zanieczyszczonego powietrza. W otworze technologicznym o przekroju czworokąta miały być osadzone wsporniki dla wentylatorów.

 

Podczas wędrówek po byłych pozycjach obronnych natrafi się na obiekty fortyfikacji z pozoru nieciekawe, pozbawione wszelkiego wyposażenia. Do nich należy jednoizbowy schron na ckm do ognia czołowego wchodzący w skład Osowieckiego Rejonu Umocnionego Linii Mołotowa. Wyjątkowo prosta bryła betonu, bez osadzonego pancerza stanowiska bojowego, budowana w dużych ilościach, całkowicie zniechęca do wejścia i dalszego zwiedzania.

Schronu posiada typową konstrukcję. Można go spotkać na terenie pozycji obronnych ZSRR, wznoszonych po 1940 roku na nowej granicy państwowej. Jeden niczym nie wyróżniający się schron kryje unikalny rysunek układu napowietrzania i usuwania zanieczyszczonego powietrza (Fot. 02). Na ścianie zostały narysowane poszczególne podzespoły oraz układ łączących je rur. Rysunek wykonano jako pomoc dla niewykwalifikowanych robotników montujących wyposażenie schronu. Zachowano rzeczywiste wymiary podzespołów.

Serdecznie zapraszam,
Więcej informacji na: Rysunki na ścianie

Warszawa, 04.03.2019 r.

 

Badania terenowe – Pozycja Lidzbarska  – okolice Bartoszyc (01)

 

Fot. 03. Tylna elewacja schronu bojowego B1-1 z wykonanymi niszami w murze oporowym.

 

Niestandardową elewację otrzymał schron bojowy Regelbau B1-1 na ciężki karabin maszynowy 5 Odcinka Dywizyjnego Pozycji Lidzbarskiej (niem. Heilsberber Stellung). W murze oporowym wykonano dwie nisze o podstawie trapezu. W dostępnej literaturze dotyczącej niemieckich fortyfikacji stałych okresu międzywojennego nie można zaleźć informacji dotyczących przeznaczenia wykonanych nisz w murze oporowym. Dlatego też w niniejszym opracowaniu rozważa się wykorzystanie nisz jako stanowiska obserwacyjnego lub stanowiska ręcznego karabinu maszynowego wspierającego obronę schronu i posterunku wartowniczego.
Podstawowym środkiem przekazu rozkazów i informacji z punktu dowodzenia do stanowisk bojowych była sieć telefoniczna. Dowódca schronu bojowego B1-1 mógł prowadzić obserwację bliską w kierunku przedpola tylko w zakresie sektora ostrzału ciężkiego karabinu maszynowego poprzez przeziernik płyty 7P7, chroniącej stanowisko bojowe. Nadzór zapola schronu, który mógł być znacznie ograniczony przez celową konfigurację terenu, umożliwiała strzelnica obrony zapola i wizjer w drzwiach wejściowych 14P7. Pole obserwacji mogło być ograniczone do kilku metrów. Peryskop do prowadzenia obserwacji okrężnej nie był jeszcze standardowym wyposażeniem niemieckich obiektów fortyfikacji stałych w 1937 roku, w którym to zatwierdzono projekt schronu bojowego B1-1 na ckm do stosowania. Wykonane na zewnątrz schronu stanowisko nie wyposażono w środki łączności z izbą bojową.

Warszawa, 27.02.2019 r.

Badania terenowe – Rejon Umocniony Giżycko – okolice Kruklanek (01)

Fot. 01. Wejście do schronu Regelbau B1-1 osłonięte okapem i chronione strzelnicą broni ręcznej (Rejonu Umocnionego Giżycko, Kruklanki).

 

Od dłuższego czasu planowany był wyjazd na teren Wschodniego Frontu Rejonu Umocnionego Giżycko (niem. Befestigungen bei Lötzen). Badania terenowe miały objąć schrony fortyfikacji stałej w okolicach miejscowości Kruklanki, na odcinku pozycji obronnej położonej na południe od byłej linii kolejowej. Wznoszenie nowoczesnych umocnień w rejonie Giżycka rozpoczęto w 1936 roku. W większości przypadków nowo budowane schrony bojowe wysunięto przed pierwszowojenne umocnienia Giżyckiej Pozycji Polowej (niem. Feldstellung Lötzen). Umieszczenie ich na wzniesieniach zapewniało załodze schronów bojowych doskonałą obserwację wyznaczonych sektorów ostrzału i przedpola. Skuteczna obrona pozycji wymagała, ze względu na sposób prowadzenia ognia, dobrze przeszkolonych obsad ciężkich karabinów maszynowych.

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na: Badania terenowe – Rejon Umocniony Giżycko – okolice Kruklanek (01)

Warszawa, 19.02.2019 r.

Fot. 01. Ruiny niemieckiego schronu bojowego B1-1 na ciężki karabin maszynowy. (Prusy Wschodnie).

 

Badania terenowe przeprowadzone na terenie Prus Wschodnich wykazały, że do obrony wejścia stosowano również pancerze innego typu. W jednym ze schronów B1-1 (Fot. 01) zastosowano 2 cm płytę stalową starszego typu [03] z ryglowaniem za pomocą dźwigni. Płyt nie została skatalogowana w katalogu pancerzy typowych (niem Panzeratlas). Oględziny pancerza wykazały, że jest to prawdopodobnie płyta ze strzelnicą broni maszynowej z przeziernikiem do prowadzenia obserwacji. Wąska szczelina przeziernika znajduje się po lewej stronie strzelnicy i została przysłonięta przez żelbetową ścianę. Przed osadzeniem płyty w ścianie schronu zdemontowano górną i dolną prowadnicę zasuwy przeziernika. Na odsłoniętej części płyty od strony izby bojowej widoczne są skraje otwory na śruby do mocowania prowadnic (Fot. 03, 5).

Serdecznie zapraszam,

Więcej informacji na: Strzelnica obrony wejścia w schronie B1-1

Warszawa, 09.02.2019 r.

 

Schron bierny dla 6 ludzi na pozycji obronnej Narew-Pisa (1940)

 

Fot. 01. Schron bierny dla 6 ludzi (niem. Unterstand für 6 Mann) z punktu oporu Turośl, należącego do niemieckiej pozycji obronnej Narew-Pisa.

 

W 1940 roku został wybudowany punkt oporu w  pobliżu miejscowości Turośl. Wzniesiono schrony bojowe na broń maszynową oraz schrony bierne fortyfikacji stałej i polowej. Do dzieł fortyfikacji polowej zaliczały się schrony bierne (Fot. 01) dla 6 ludzi (niem. Unterstand für 6 Mann). Umieszczono je w zagłębieniach terenu. Wszystkie ściany z wyjątkiem tylnej otrzymały narzut ziemny. Wejście do schronu zabezpieczały dwudzielne drzwi drewniane, wzmocnione stalową blachą. Grubość ściany tylnej wynosi 1,0 metr. Konstrukcja nośna schronu bazowała na arkuszach blachy falistej typu H [04]. W przekroju poprzecznym segmenty tworzyły zarys 5/8 profilu koła o promieniu 1,75 m. Długość pomieszczenia rzędu 2,0 m wymagała zastosowania 4 segmentów blachy falistej. Posadzkę schronu obniżono o 45 cm względem podparcia konstrukcji nośnej, wykonanej z traconego szalunku. Żelbetowe podparcie poszerzono o dodatkowe 32 cm na obwodzie izby. Po zamocowaniu desek, pełniło rolę ławki dla załogi schronu. Na ścianie czołowej pozostały ślady mocowania po szafkach i półkach (Fot. 07).

 

Serdecznie zapraszam.

Więcej informacji na: Schron bierny dla 6 ludzi na pozycji obronnej Narew-Pisa (1940)

Warszawa, 23.01.2019 r.

Schron bierny dla drużyny piechoty na Pozycji Olsztyneckiej (1938)

Fot. 01. Schron bierny dla drużyny piechoty przy drodze do miejscowości Wikno. (Sygnatura L90, Pozycja Olsztynecka).

 

Podstawę rozbudowy fortyfikacji Pozycji Olsztyneckiej stanowiło 118 schronów biernych dla drużyny piechoty (niem. Gruppenunterstand). Wybudowanych je w 1938 roku na pozycji obronnej podzielonej na 4 odcinki dywizyjne. Wszystkie schrony bierne dla drużyny piechoty wzniesiono w kategorii odporności B-1. Grubość ścian zewnętrznych wynosi 1,0 m a stropów 1,5 metra. Obiekty otrzymały wyjątkowo dobre maskowanie. Umieszczono je w zagłębieniach terenu (Fot. 01) lub wkopano w ziemię.  Tylko tylna ściana z wejściem do schronu nie była obsypana nasypem ziemnym. Została pokryta tynkiem o charakterystycznej fakturze zwanej „barankiem”. Tynk standardowo pokrywano farbami o kolorach ochronnych.

 

Serdecznie zapraszam.

Więcej informacji na:  Schron bierny dla drużyny piechoty na Pozycji Olsztyneckiej

Warszawa, 18.01.2019 r.

 

Przełamanie Linii Odry

Jeżeli tylko dysponujesz wolnym czasem 26 stycznia, to Skansen Fortyfikacyjny Czerwieńsk serdecznie zaprasza na imprezę związaną z przełamaniem Linii Odry.

 

Warszawa. 17.01.2019 r.

Wyjście ewakuacyjne w schronie biernym na Pozycji Olsztyneckiej (1938)

Fot. 01. Elewacja schronu biernego dla drużyny piechoty na Pozycji Olsztyneckiej.
W ramach rozbudowy pozycji obronnych w Prusach Wschodnich, wybudowano do końca 1938 roku na Pozycji Olsztyneckiej (niem. Hohenstein-Stellung) 118 z 120 planowanych schronów biernych dla drużyny piechoty. Wybudowane schrony bierne otrzymały oryginalne rozwiązanie konstrukcyjne wyjścia ewakuacyjnego (niem. Notausgang) [01].
Wyjście ewakuacyjne został umieszczano przez projektantów w nieobsypanej części tylnej ściany schronu, w której również znajdowało się wejście do obiektu. Otwór wyjścia ewakuacyjnego zamurowano ścianką ceglaną o grubości równej połowie cegły w zewnętrznej płaszczyźnie ściany tylnej schronu. Nieobsypaną część elewacji schronu pokryto tynkiem o charakterystycznej fakturze zwanej „barankiem”, malowanym barwą ochronną. Położenie otworu wyjścia ewakuacyjnego było nierozróżnialne.

Serdecznie zapraszam.

Więcej informacji na: Wyjście ewakuacyjne w schronie biernym na Pozycji Olsztyneckiej (1938)

Warszawa. 11.01.2019 r.

 

 

Schron na ckm B1-1 – Regelbau B1-1

Fot. 01. Schron na ckm Regelbau B1-1 wzniesiony w 1937 roku na Pozycji Noteci (zdjęcie udostępnione przez www.linianoteci.pl).

 

Zgodnie z wytycznymi sztabu generalnego armii (niem. Generalstab des Heeres) opracowano pod koniec 1936 roku kilka projektów schronów bojowych dla rozbudowywanych pozycji obronnych. Miały być budowane w 1937 roku jako konstrukcje typowe (niem. Regelbau). Wznoszenie schronów o powtarzalnej konstrukcji (według tych samych planów) znacznie obniżało czas i koszt budowy pozycji obronnej. Pozwalało na precyzyjne planowanie zapotrzebowania na niezbędne surowce takie jak cement, piasek, stal zbrojeniowa, elementy pancerne oraz wyposażenie.
W listopadzie 1936 roku sztab generalny armii przedstawił do opiniowania kilka nowych projektów schronów. Wśród projektów znalazł się schron według rysunku 170B9. W tym wypadku projektanci zrezygnowali z kosztownej, ale zalecanej w 1936 roku zasady rozdzielenia pomieszczenia bojowego na ciężki karabin maszynowy i izby załogi (pomieszczenia gotowości – niem. Bereitschaftsraum). Nowo opracowany obiekt składał się z dwóch pomieszczeń: izby bojowej i śluzy przeciwgazowej. Stanowisko bojowe chronione jest płytą stalową 7P7 ze strzelnicą. Okap osłania wejście do schronu przed bezpośrednim ostrzałem. Podejście do schronu zabezpiecza strzelnica dla broni ręcznej.
W marcu 1937 roku projekt schronu bojowego według rysunku 170B9 na ciężki karabin maszynowy bez pomieszczenia gotowości (niem. MG-Schartenstand ohne Bereitschaftsraum) zostaje zaakceptowany jako pierwszy z serii konstrukcji typowych. Otrzymuje określenie Regelbau B1-1. Ma zastąpić dotychczas stosowany schron na ckm do ognia czołowego według rysunku 105B8.

 

Serdecznie zapraszam.

Więcej informacji na: Schron na ckm B1-1 – Regelbau B1-1

Warszawa. 17.12.2018 r.

 

Wszystkie zwiastuny wcześniejszych wpisów i opracowań z 2018 roku zostały zarchiwizowane odpowiednio w zakładkach :

– Archiwum 2018
– Archiwum 2017
– Archiwum 2016.