Schron na trzy stanowiska bojowe ciężkich karabinów maszynowych występował na Linii Mołotowa w kilku rozwiązaniach konstrukcyjnych. Wcześniej został opisany jednokondygnacyjny schron na trzy ciężkie karabiny maszynowe i rkm (ros. одноэтажная ПДОТ на три пулемётные установки и ручной пулемёт). Niniejsze opracowanie dotyczy, dwukondygnacyjnego schronu na trzy ciężkie karabiny maszynowe i rkm (ros. двуэтажная ПДОТ на три пулемётные установки и ручной пулемёт). Podstawowe uzbrojenie schronu stanowiły 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe wz. 1910 Maxim na podstawach fortecznych z 1939 roku, ustawione za staliwnymi gazoszczelnymi pancerzami skrzynkowymi. Takie stanowisko bojowe w terminologii sowieckiej określane było jako zestaw NPS-3. Każde z trzech stanowisk znajdowało się w oddzielnej izbie bojowej. Te zaś zamykane były gazoszczelnymi drzwiami. Łączny sektor ostrzału broni głównej schronu wynosił 170 stopni a sektor ostrzału każdego stanowiska bojowego NPS -3 wynosił 60 stopni.
Omawiany schron występował również w wariancie z dodatkową strzelnicą na ręczny karabin maszynowy w bocznej lewej ścianie (Rys. 01). Fot. 03-05 prezentują obiekt od strony zapola. Elewacja schronu została częściowo odsłonięta w wyniku pozyskiwania żwiru. Ściany schronu, które miały otrzymać narzut kamienno-ziemny, zostały pokryte warstwą smoły w celu zabezpieczenia ich przed wilgocią. Narzut kamienno-ziemny chronił ściany schronu przed bezpośrednim ostrzałem. Zdjęcia zostały wykonane na terenie żwirowni w pobliżu miejscowości Wąsosz (Linia Mołotowa, Osowiecki Rejon Umocniony). Poniżej strzelnicy rkm znajduje się nisza z rurą odprowadzającą zanieczyszczone powietrze z maszynowni (o większej średnicy) i przewodem usuwającym na zewnątrz spaliny silnika wysokoprężnego, napędzającego agregat prądotwórczy.
Izby bojowe na ckm
Trzy 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe wz. 1910 Maxim umieszczono na podstawach fortecznych z 1939 roku za dwuczęściowym staliwnym pancerzem skrzynkowym. Było to standardowe rozwiązanie, stosowane w obiektach bojowych na Linii Mołotowa. W nomenklaturze sowieckiej oznaczane było symbolem NPS-3. Łuski z wystrzelonych nabojów spadały hermetyczną zrzutnią do zbiornika, znajdującego się pod fundamentem schronu. W izbie załogi (Rys. 2, 12.), w dolnej kondygnacji schronu, wykonano właz do zbiornika. Pozwalał na okresowe oczyszczania i usuwania zalegających łusek. Zamykany był gazoszczelną klapą. W celu odpowietrzania przestrzeni zbiornika poprowadzono rurę, pionowo wzdłuż ściany.
Ściany schronu posiadają zróżnicowaną grubość. Ich grubość zawiera się od 1,2 mm (tylna) do 1,5 m (czołowe i boczne). Ściany, uznane jako narażone na bezpośredni ostrzał nieprzyjaciela, uzyskały od strony izb sztywne zabezpieczenie przeciw odłamkowe (na załączonych rysunkach nie zostało zaznaczone). Było wykonane z arkuszy blachy o grubości około 5 mm, rozpiętej pomiędzy osadzonymi w ścianie dwuteownikami o stopie równej 10 cm. Tego typu zabezpieczenie ściany lewej izby schronu PDOT na trzy ckmy do ognia czołowego (Hrebcianka, Rawsko-Ruski RU) widoczne jest na Fot. 06. Lewa izba bojowa schronu PDOT (Fot. 07.), z której prowadzono ogień w kierunku zapola (Mosty Małe, Rawsko-Ruski RU), jako mniej narażona na bezpośredni ostrzał nieprzyjaciela, otrzymała standardowe – elastyczne zabezpieczenie przeciwodłamkowe w postaci siatki drucianej (Fot. 11), umieszczonej zaraz za ostatnim rzędem prętów zbrojeniowych.
Strop schronu, o grubości około 1,5 metra, wzmocniony dwuteownikami (Fot. 07.), uzyskał sztywne zabezpieczenie przeciw odłamkowe.
Każde stanowisko NPS-3 wyposażone było w układ chłodzenia lufy 7,62 mm ciężkiego karabinu maszynowego Maxim wz. 1910. Układ składała się z dwóch zbiorników. Jeden z nich umieszczono pod stropem na wspornikach (Fot. 08.). Drugi znajdował się po prawej stronie stanowiska na poziomie posadzki. Nie przewidziano termicznego przepływu chłodziwa, stosowanego w polskiej fortyfikacji stałej (patrz: Układ chłodzenia ciężkiego karabinu maszynowego w fortyfikacji stałej). Chłodziwo przepompowywano za pomocą ręcznej pompki mocowanej do wsporników (Fot. 08). W lewej izbie umieszczono jedynie dolny zbiornik. Górny, ze względu na ograniczoną powierzchnię pomieszczenia, ustawiono w środkowej izbie bojowej (Rys. 01, 2) na wspornikach osadzonych w lewej ścianie działowej.
Schron posiadał układ usuwania gazów prochowych. Wentylator zasysający gazy prochowe ze wszystkich stanowisk umieszczono w prawej izbie bojowej (Rys. 01, 3). Wsporniki do jego mocowania prezentuje Fot. 09. Gazy prochowe usuwane były na zewnątrz poprzez rurę osadzoną w ścianie (Fot. 08). Poniżej widoczny jest wylot rurki odwadniającej rurę usuwającą gazy prochowe.