Wczorajszej nocy odnotowałem 199 199 kolejnych odwiedzin strony internetowej o przenikliwym chłodzie stali i betonu. Oznacza to, że prawie 102 pasjonatów fortyfikacji, co najmniej raz dziennie przez 1 953 dni od 22.04.2016, szuka informacji o fortyfikacjach okresu międzywojennego. Wzrasta ilość stałych czytelników strony, co mnie szczególnie cieszy. Szacowana jest w 30 dniowych odcinkach czasu na 37 % wszystkich odwiedzających. W ciągu ostatnich 30 dni odbyło się około 4 028 sesji, podczas których odwiedzono łącznie 14 288 razy kolejne opracowania lub wpisy. Wynik ten pomogli uzyskać autorzy opracowań i zdjęć, którzy zdecydowali się na ich opublikowanie na stronie hauba.pl. Korzystam z okazji i składam serdeczne podziękowania Wszystkim wspierającym „Przenikliwy chłód stali i betonu”.
Cieszy mnie fakt, że stronę odwiedzają również pasjonaci fortyfikacji z innych krajów. Rozważam możliwość prezentacji istniejących już opracowań w angielskiej wersji językowej.
Odnotowuję przypadki, że uczestniczy archiwizują opracowania na swoich komputerach. Wykonanie poszczególnych wpisów w formacie pdf byłoby pewnym rozwiązaniem ułatwiającym im to zadanie. Wymaga to jednak podziału opracowania na kolejne strony (formatki), co w zdecydowany sposób utrudnia autorom opracowań fotograficzną prezentację opisywanych obiektów. W takim przypadku opracowanie traci istotny walor internetowej prezentacji.
Fot. 01. Schron bojowy typu Pickett-Hamilton w pozycji spoczynkowej na lotnisku Thorpe Abbotts R.A.F (obecnie muzeum) a oddanej w użytkowanie dla amerykańskiej 100 Grupy bombowej (zdjęcie pochodzi ze strony: https://www.derelictplaces.co.uk/).
W okresie zagrożenia inwazją na wyspy brytyjskie wykonano szereg schronów bojowych o rozwiązaniach konstrukcyjnych znacznie obiegających od wznoszonych na „starym lądzie”. Jeden z typowych schronów zwraca uwagę poprzez swoją prostotę i niepowtarzalność konstrukcji. Projekt obiektu został zgłoszony przez firmę New Kent Construction Company z Ashford. Konstruktorem był Norman Pickett. Schron nazwano: Pickett-Hamilton-Fort. Został przyjęty do stosowania przez ministerstwo lotnictwa (ang. Air Ministry) w 1940 roku. Pierwsze schrony dostarczono w kwietniu 1942 roku.
Schron został przewidziany do obrony lotnisk przed desantem wojsk nieprzyjaciela. W założeniach, przyjętych w projekcie, mógł być budowany przy pasach startowych, gdyż jego konstrukcja nie miała w żaden sposób ograniczać ruchu samolotom (Fot. 01). Załogę schronu stanowiły 3-4 osoby. Miały do dyspozycji ręczny karabin maszynowy i trzy strzelnice.
Konstrukcja schronu składała się z dwóch prefabrykowanych współosiowo ustawionych rur betonowych. Jedna z nich, wkopana w grunt, była zewnętrzną obudową. Druga wewnętrzna rura ze stropem (Fot. 02), podnoszona na poziom gruntu, była częścią bojową schronu. Stanowiła osłonę przed ostrzałem z broni ręcznej. W pozycji spoczynkowej, powierzchnia stropu pokrywała się z poziomem gruntu i nie utrudniała ruchu samolotom na lotnisku.
Fot. 02. Uniesiona do góry część bojowa schronu Pickett-Hamilton (Zdjęcie pochodzi ze strony: http://www.panoramio.com/photo/22740963.).
W celu osiągnięcia pozycji bojowej była unoszona w krótkim czasie do góry. Tylko w górnym położeniu załoga karabinu maszynowego mogła prowadzić okrężną obronę i obserwację poprzez trzy strzelnice symetrycznie rozłożone na obwodzie. W stropie, unoszonej do góry części schronu, wykonano właz dla załogi, zamykany stalową uchylną klapą.
Bojowa część schronu, zgodnie z pierwotnymi założeniami projektu, miała być unoszona do góry o 76 cm do góry (2 stopy i 6 cali) za pomocą ośmiotonowego podnośnika hydraulicznego. Zbyt powolne osiąganie pozycji bojowej wymusiło zmiany układu. Wprowadzono system wspomagania za pomocą sprężonego powietrza z zachowaniem ręcznej pompy hydraulicznej jako rozwiązania awaryjnego.
Fot. 03. Część bojowa schronu i hydrauliczny mechanizm podnoszenia z butlą sprzężonego powietrza w Imperial War Museum Duxford ( fot. Arkadiusz Mitura ).
Nie wyeliminowano jednak podstawowego mankamentu eksploatacyjnego schronu. Obiekty te były często zalewane wodą, pochodzącą z opadów atmosferycznych. Nisza ściekowa o pojemności około 26,4 litra (7 galonów) nie posiadała odwodnienia. Produkcję schronu zaniechano w momencie wprowadzenia na brytyjskie lotniska jednostek amerykańskich sił powietrznych, dysponującymi ciężkimi bombowcami. Konstrukcja schronu była zbyt słaba aby utrzymać nowoczesny bombowiec obciążony paliwem i ładunkiem bomb.
