Opra­co­wał: Franz Auf­mann

 

Kon­struk­cja pan­ce­rza.

Pro­sto­tę kon­struk­cji pan­ce­rza pre­zen­tu­je ry­su­nek 01. Nie­za­leż­nie od wer­sji pan­cerz skła­da się z dwóch rów­no­le­głych płyt sta­lo­wych o wy­mia­rach 60 x 60 cm x 2,5 cm.  Pyta ze­wnętrz­na z wy­cię­tym ośmio­kąt­nym otwo­rem umiesz­czo­na była w ze­wnętrz­nej wnęce  strzel­ni­cy. Druga płyta znaj­du­je się w niszy wy­ko­na­nej w  we­wnętrz­nej ścia­nie schro­nu. Obie czę­ści pan­ce­rze roz­dzie­la żel­be­to­no­wa ścia­na schro­nu. Czte­ry śruby, prze­cho­dzą­ce na prze­lot przez ścia­nę schro­nu, mo­cu­ją obie sta­lo­we płyty.

Otwór strzel­ni­cy za­my­ka­ny jest sta­lo­wą czwo­ro­kąt­ną za­su­wą o gru­bo­ści 30 mm.  Lewy górny  wierz­cho­łek pro­wad­ni­cy jest ścię­ty, co umoż­li­wia stop­nio­we zwięk­sza­nie otwo­ru strzel­ni­cy do pro­wa­dze­nia ob­ser­wa­cji. Za­su­wa prze­su­wa­na jest w dwóch rów­no­le­głych do sie­bie pro­wad­ni­cach. Unie­ru­cha­mia­na jest przez do­cisk za po­mo­cą ob­ro­to­we­go uchwy­tu o osi pro­sto­pa­dłej do za­su­wy. W tym  usta­wie­niu sko­śne płasz­czy­zny rygli za­głę­bio­ne są w ka­na­le pro­wad­nic i do­ci­ska­ją za­su­wę do płasz­czy­zny płyty.

Strzel­ni­cę obro­ny bez­po­śred­niej do­sto­so­wa­no do 7,5 mm ręcz­ne­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go FN 1924-29 (fr. Créneau de défense rap­prochée pour fu­sil-mi­tra­il­leur). Wy­mu­si­ło to zmia­nę kształ­tu niszy w we­wnętrz­nej ścia­nie schro­nu. Jako stan­dar­do­we wy­po­sa­że­nie umiesz­czo­no  mię­dzy pro­wad­ni­ca­mi prze­suw­ną bla­sza­ną obej­mę. Two­rzy­ła ona jarz­mo dla szyb­ko wy­mien­ne­go du­ra­lu­mi­nio­we­go mo­du­łu, w któ­rym mo­co­wa­no ka­ra­bin ma­szy­no­wy. Moduł pod­par­ty był dwoma re­gu­lo­wa­ny­mi wspor­ni­ka­mi.

W przy­pad­ku schro­nów po­ło­żo­nych w gó­rzy­stych od­cin­kach Linii Ma­gi­not, wa­run­ki te­re­no­we wy­mu­sza­ły od­mien­ne osa­dze­nie pan­ce­rza w ścia­nie schro­nu. O ile w nie­miec­kiej for­ty­fi­ka­cji sta­łej za­cho­wa­no pio­no­we usta­wie­nie pan­ce­rza, to fran­cu­scy for­ty­fi­ka­to­rzy zde­cy­do­wa­li się na  osa­dze­nie  w płasz­czyź­nie od­chy­lo­nej od pionu z otwo­rem od­po­wied­nio roz­gli­fo­wa­nym, tak aby strzel­ni­ca mogła speł­niać swoje za­da­nie tak­tycz­ne, zgod­nie z pla­nem ogni.

Za­sto­so­wa­no dwa roz­wią­za­nia od­pro­wa­dza­nia łusek z wy­strze­lo­nych na­bo­jów. W schro­nach CORF i star­szych gru­pach wa­row­nych (np. grupa wa­row­na Sim­ser­hof [02]) pod­wie­sza­no pod ręcz­nym ka­ra­bi­nem ma­szy­no­wym skó­rza­ny worek zbie­ra­ją­cy łuski. W schro­nach o now­szej kon­struk­cji od­pro­wa­dza­no łuski do rowu dia­men­to­we­go za po­mo­cą gięt­kiej rury pod­wie­sza­nej pod ręcz­nym ka­ra­bi­nem ma­szy­no­wym i zrzut­ni łusek. Takie roz­wią­za­nie zo­sta­ło za­pre­zen­to­wa­ne na zdję­ciu Fot. o4 (Schron do ognia bocz­ne­go – Ca­se­ma­te de Wit­tring).

 

 

 

 

 

---

[01] – wię­cej w opra­co­wa­niu  Zrzut­nia ręcz­nych gra­na­tów obron­nych – Gou­lot­te à gre­na­de (1932)

[02] – Phi­lip­pe Trut­t­mann, La Mu­ra­il­le de Fran­ce ou la ligne Ma­gi­not, ISBN 2-906535-12-5 Ge­rard Klopp 1996.

 

 

Merci à Mr Thier­ry Ca­land pour par­tagé des pho­tos.
Merci à Mr Gil­bert Klu­czyk pour avoir pris et par­tagé de des­sins.