Opracował: Franz Aufmann
Strzelnice obrony bezpośredniej w polskiej fortyfikacji stałej mogły być wyposażone w profil antyrykoszetowy (patrz zdjęcie) w przypadku położenia w miejscach narażonych na ostrzał. Rozglifienie strzelnicy miało obejmować wyznaczony sektor ostrzału.
Nowe zamknięcie strzelnicy pomocniczej (obrony bezpośredniej) zastosowano w polskich schronach fortyfikacji stałej, budowanych w 1939 roku. Strzelnicę zamykała uchylna stalowa płytka. Mocowano ją do ościeżnicy za pomocą zawiasu o poziomej osi obrotu.
W pozycji „zamknięte” ryglowana była za pomocą obrotowej dźwigni. Uszczelka filcowa zapewniała gazoszczelność zamknięcia. Mocowana była przez docisk za pomocą profilowanej blaszanej ramki (Fot.02 prawe). Dystans pod ramką, w postaci płaskowników, pozwalał na prawidłowe zamocowanie uszczelki (Fot. 03). Dolna powierzchnia wnęki strzelnicy była odpowiednio wyprofilowana (nie wykonywano we wszystkich schronach). Miała pomieścić dźwignię, która unieruchamiała zamknięcie w położeniu pionowym.
Stalowa rama ościeżnicy zamknięcia strzelnicy obrony bezpośredniej była konstrukcją spawaną. Wykonano ją z równoramiennych kątowników. W celu prawidłowego osadzenia ościeżnicy w ścianie dzieła przedłużono pionowe kątowniki a do ramy przyspawano cztery kotwy. W przypadku schronów w Nowogrodzie nad Narwią, kotwy wykonywano z płaskowników.
