Zamknięcie strzelnicy broni ręcznej z Pozycji Lidzbarskiej

Opracował: Franz Aufmann
Fot. 02. Niekatalogowe zamknięcie strzelnicy broni ręcznej, osadzane do 1936 roku w obiektach Pozycji Lidzbarskiej.

 

 

Fot. 03. Fragment zamknięcia strzelnicy broni ręcznej. Zaznaczono podkładkę filcową i wkręty mocujące. W poziomej osi strzelnicy ogranicznik ruchu zasuwy.

Ciekawe rozwiązanie zamknięcia strzelnicy broni ręcznej  (niem. Gewehrschartenverschluss) do obrony wejścia, nie ujęte instrukcją z 1933 roku, zaistniało na Pozycji Lidzbarskiej. Osadzane było w schronach budowanych włącznie do 1936 roku [01]. W płycie stalowej o wymiarach 36 x 41 x 2 cm wykonano otwór strzelnicy o szerokości 8 cm i wysokości 12 cm. Zasuwa, zamykająca otwór strzelnicy, przesuwana była pomiędzy dwoma poziomymi prowadnicami (Rys. 01). Chwyt w kształcie litery „U”, wykonany ze stalowego pręta, ułatwiał manewrowanie zasuwą. Dwa elementy toczne, na których spoczywała zasuwa, minimalizowały opory przesuwania.

Prowadnice mocowano do płyty za pomocą śrub. Wymagany docisk prowadnic uzyskano za pomocą połączeń gwintowych, każde z dwoma podkładkami. Pierwsza z nich (od strony nakrętki) wykonana była ze sprężystej blachy a druga, znacznie grubsza, z ołowiu (Fot. 04). Plastyczny i łatwo odkształcalny ołów zapewniał niezniszczalność połączenia w pełnym zakresie odkształceń sprężystych i lekkich plastycznych deformacji części składowych pancerza, wywołanych uderzeniami pocisków. Nakrętki dokręcane były w procesie montażu pancerza przy pomocy klucza dynamometrycznego.

Ruch zasuwy ograniczały dwa opory (Fot 03). Umieszczono je w poziomej osi symetrii otworu strzelnicy. Zasuwa unieruchamiana była tylko w pozycji „zamknięte”. Do tego celu służyły dwa pokrętła. Pokrętła, w górnej i dolnej prowadnicy, dociskały zasuwę do płyty o powierzchni wyłożonej filcową wykładziną. Pokrętła, w części chwytowej, posiadały powierzchnię radełkowaną. Stosowano proste radełkowanie, w którym wykonane linie są równoległe od osi wałka.  Zapobiegały poślizgowi przy dokręcaniu.

Filcowa uszczelka nasączona olejem zapewniała gazoszczelność zamknięcia. Była dociskana do płyty po przez dwie prowadnice zasuwy. Wkręty ze standardowym stożkowym łbem (Fot. 03) zapobiegały odkształcaniu się uszczelki pod wpływem wilgoci. Grubość uszczelki w stanie odprężonym wynosiła około 5 mm.

Część zamknięć strzelnicy dla broni ręcznej otrzymała boczną osłonę, wykonaną z blachy stalowej. Ułatwiała osadzanie pancerza w procesie betonowania obiektu. Pancerz należało zamocować do szalunku wewnętrznego tak aby przylegał do niego na całym obwodzie blaszanej osłony. Stalowe kotwy (po trzy w dwóch rzędach) mocowały płytę pancerza w bryle ściany.

 

Fot. 04. Widok połączenia gwintowego ze stalową i ołowianą podkładką, dociskającego prowadnicę zamknięcia strzelnicy.

 

Rys. 01. Rysunek zamknięcia strzelnicy starszego typu dla broni ręcznej. Pancerz z 1932 roku.

 

 

 

 

[01] – zamknięcia strzelnicy broni ręcznej posiadają w większości przypadków wybitą sygnaturę  z 1932 roku.