Opracował: Franz Aufmann
Standardowym urządzeniem do oświetlania sektorów ognia ciężkich karabinów maszynowych w polskich schronach była wyrzutnia rac (ładunków oświetlających). Powszechnie zaczęto ją stosować w ciężkich schronach budowanych w 1939 roku. Znajdowała się po lewej lub prawej strony ściennej strzelnicy ckm. Wyrzutnia ładunków oświetlających zamykana była od strony izby bojowej za pomocą jednoczęściowych gazoszczelnych drzwiczek stalowych z pionową osią obrotu. Zamknięcie posiadało filcową uszczelkę mocowaną za pomocą blaszanego docisku (ramki). Jej mocowanie widoczne jest na zdjęciu Fot. 04. Rura wyrzucająca ładunki umieszczona była skośnie w ścianie schronu. Łuski po wystrzelonych ładunkach wyrzucano na zewnątrz schronu za pomocą zrzutni. Panujące w schronie nadciśnienie powodowało usuwanie gazów prochowych po ładunkach na zewnątrz schronu.
Prawdopodobnie na przełomie roku 1937/38 podjęto decyzję o zastosowaniu reflektorów do oświetlenia pola ostrzału. Dla nowo opracowywanych konstrukcji schronów, dla których przewidziano zastosowanie reflektorów, zaprojektowano wnęki, przykryte od góry stropem.
Brakuje jednak potwierdzonych informacji o konstrukcji reflektorów. Zgodnie z relacją gen. bryg. Mieczysława Dąbkowskiego z 1940 roku, prace na oświetleniem pola walki zamknięto na etapie opracowań studyjnych. Poniżej zdjęcia schronu „Sabała” wchodzącego w skład „Ośrodka oporu Jastarnia”.
C.D.N