Od strony tylnej ściany schronu wykonano obniżenie gruntu. Na odsłoniętej częściowo tylnej ścianie przewidziano wejście do schronu. Po obu stronach otworu wejściowego wykonano nisze na przyłącza telefonicznej sieci polowej oraz widoczne są, zabezpieczone elementami pancernymi, otwory rur układu wentylacji. Tam też przewidziano niszę dla pomocniczego stanowiska dla obserwatora artylerii. W zależności od konfiguracji pomieszczeń znajdowała się po lewej lub prawej stronie drzwi wejściowych. Stalowe drzwi 54P8, osadzone w płaszczyźnie elewacji, chroniły obserwatora na stanowisku przed odłamkami. Nie zachowały się w żadnym ze znanych obiektów na terenie Polski. Wysokość niszy wynosi 1,43 m a szerokość 0,70 m.

Do schronu prowadziło tylko jedno wejście, zamykane stalowymi drzwiami 14P7 [02]. Do obrony wewnętrznej przewidziano dwie strzelnice broni ręcznej. Pierwszą z nich usytuowano zgodnie z zaleceniami na wprost drzwi wejściowych w ścianie działowej pomiędzy śluzą a pomieszczeniem gotowości bojowej. Druga strzelnica, wykonana w ścianie działowej pomiędzy śluzą a pomieszczeniem dowódcy, mogła prowadzić ogień w osi śluzy. Wejście ze śluzy do izby gotowości bojowej chronione było za pomocą ciężkich dwudzielnych drzwi stalowych. Również dwudzielne drzwi zabezpieczały przejście pomiędzy podszybiem kopuły obserwacyjnej a pomieszczeniem operacyjnym. W konstrukcji zgodnej z rysunkiem 807B2 wprowadzono już parę drzwi. Od strony pomieszczenia operacyjnego miały być osadzane lekkie drzwi gazoszczelne. Praktycznym rozwiązaniem było zastosowanie gazoszczelnych drzwi przesuwnych pomiędzy pomieszczeniem operacyjnym a izbą gotowości bojowej.

Zadbano o bezpieczeństwo załogi schronu. Zastosowane drzwi 14P7 z czworokątnym otwierany włazem o wymiarach 49,0 x 40,0 cm (szer. x wys.) w świetle, umożliwiały na odebranie niezbędnego zaopatrzenia bez konieczności otwierania drzwi. Pozwalały załodze na opuszczenie schronu w przypadku ich zaklinowania lub unieruchomienia drzwi przez gruz lub przemieszczony grunt.
Schrony otrzymały również wyjście ewakuacyjne. Umieszczano go w większości przypadków w izbie dowódcy schronu. Odstępstwem od tej reguły był schron na odcinku obrony Gall Pozycji Pomorskiej. Wejście ewakuacyjne umieszczono w pomieszczeniu operacyjnym.

Schron z racji ilości pomieszczeń otrzymał relatywnie skomplikowany przebieg rur wentylacyjnych i kominowych. Sprzyjało to powstawaniu częstych błędów wykonawczych, które nigdy nie zostały usunięte. Przekładem może być schron w pobliżu miejscowości Henryków. Pomieszczenie dowódcy pozostało nieogrzewane, gdyż nie wykonano instalacji kominowej.
W schronie, zlokalizowanym w pobliżu miejscowości Bugi, umieszczono w ścianie pomiędzy izby gotowości bojowej i pomieszczeniem dowódcy rurę napowietrzającą i kominową na tej samej wysokości, tuż pod stropem. Taki układ umożliwiał łatwe utworzenie ciągu rur kominowych ale uniemożliwiał poprawną wentylację jak i utrudniał jej późniejszą modernizację poprzez zastosowanie wymuszonego obiegu powietrza. Zachowały się charakterystyczne ślady na ścianach po mocowaniu wsporników dla filtrowentylatorów HES oraz uszkodzone obrotowe zawory odcinające 2ML.01 [03].

Uwagi.
Oznaczenia kolejnych zdjęć w opracowaniu: H – zdjęcie wykonano w schronie 3-AB6 w okolicach miejscowości Henrykowo. W – zdjęcie wykonano w schronie 3-AB11 w okolicach miejscowości Workiejmy. Dla osób zainteresowanych lokalizacjami ciekawszych obiektów fortyfikacji stałych Pozycji Lidzbarskiej polecam mapki Wydawnictwa Casamata z Gdańska.

[01] – więcej o kopule obserwacyjnej w opracowaniu „Kopuła dla obserwatora artylerii 44P8”
[02] – więcej o zastosowanych stalowych drzwiach w opracowaniu „Drzwi stalowe 14P7 z lukiem ewakuacyjnym (Stahltür mit Mannloch)”. Na uwagę zasługuje również nadzór drzwi wejściowych „Nadzór drzwi wejściowych”.
[03] – więcej o zastosowanym zaworze w opracowaniu „Obrotowy zawór odcinający 2ML.01 – Drehschieber 2ML.01”