Opracował: Franz Aufmann
Schron do ognia bocznego „Wittring” (fr. Casemate de Wittring) należał do umocnień Sektora Ufortyfikowanego Sarry (fr. Secteur Fortifié de la Sarre), jednego z pięciu Rejonu Umocnionego Metz. Schron podlegał bezpośrednio komendantowi pobliskiej małej grupy warownej „Haut-Poirier”. Obrona pozycji oparta była na rzece Saarze.
Prezentowane dzieło forteczne jest nowego typu. Budowa i wyposażanie obiektu zostało zakończone w 1938 roku. Załoga składała się z 30 żołnierzy.
Podstawowe uzbrojenie obiektu:
- w kopule jednostrzelnicowej AM model 1934 (Cloche AM modèle 1934) jedno 25 mm działko ppanc. i dwa (sprzężone) 7,5 mm szybkostrzelne karabiny maszynowych MAC 31 (więcej informacji >>),
- w kopule dwustrzelnicowej AM model 1934 (Cloche AM modèle 1934) jedno 25 mm działko ppanc. i dwa (sprzężone) 7,5 mm szybkostrzelne karabiny maszynowych Mac 31,
- w dwóch kopułach typu GFM B po jednym 7,5 mm szybkostrzelnym karabinie maszynowym Mod. 24/29 w każdej, po jednym 50 mm moździerzu model 35,
- w strzelnicy ściennej do ognia bocznego, zastosowano zamiennie 47 mm działko przeciwpancerne lub dwa sprzężone 7,5 mm szybkostrzelne karabiny maszynowe Mac 31,
- w strzelnicy ściennej do ognia bocznego osadzono dwa sprzężone szybkostrzelne karabiny maszynowe 7,5 mm MAC 31,
- w dwóch strzelnicach obrony zapola po jednym 7,5 mm ręcznym karabinie maszynowym Mod. 24/29 w każdej,
- w strzelnicy obrony wejścia w drzwiach pancernych jeden 7,5 mm ręczny karabin maszynowy Mod. 24/29,
Łącznie:
- jedna armata przeciwpancerna kalibru 47 mm,
- dwie armatki ppanc. kalibru 25 mm,
- dwa 50 mm moździerze model 35,
- cztery podwójnie sprzężone karabiny maszynowe karabiny maszynowych Mac 31 (8 szt.),
- pięć ręcznych karabinów maszynowych Mod. 24/29.
W bocznej ścianie osadzono dwa pancerze ścienne o równoległych osiach dla uzbrojenia podstawowego i jeden pancerz (po prawej stronie zdjęcia) strzelnicy pomocniczej do obrony zapola. Przed ostrzałem z kierunku przewidzianego natarcia nieprzyjaciela przysłonięte są celowo uformowaną bryłą schronu, mieszczącą zarazem szyb kopuły obserwacyjno bojowej (GFM model 1934 type B). Okap nad strzelnicami chroni przed bezpośrednimi uderzeniami pocisków, wystrzeliwanych z broni stromotorowej. Rów diamentowy uniemożliwia wrogowi podejście do strzelnic jak i ich zasypanie przez kawałki skruszonej ściany lub stropu. Po prawej stronie zdjęcia (Fot. 03), od strony występu z kopułą GFM B, (na płaskiej części ściany) znajduje się strzelnica dla 47 mm działka ppanc. lub dla dwóch sprzężonych 7,5 mm szybkostrzelnych karabinów maszynowych MAC 31.
Standardowo, w momencie ogłoszenia gotowości bojowej, w strzelnicy powinno być osadzone działko ppanc. Podstawa forteczna ze sprzężonymi karabinami maszynowymi wraz z uchylnym adapterem, znajdowała się po lewej stronie stanowiska bojowego. Uzbrojenie zmieniano na polecenie dowódcy schronu. Zamiana uzbrojenia wykonywana była przy otwartej strzelnicy. Polegała na odryglowaniu armaty przeciwpancernej ze strzelnicy. Wycofania do tyłu armaty (podwieszonej do dźwigara pod stropem) po wcześniejszym zdemontowaniu zrzutni łusek. Następnie dosuwano dwa sprzężone karabiny maszynowe na lawecie fortecznej. Adapter zestawu km ryglowano w strzelnicy i podłączano zrzutnię łusek. Łuski po wystrzelonych nabojach po przez zrzutnię kierowane były na zewnątrz schronu do rowu diamentowego.
W cylindrycznym bocznym otworze lawety (Fot. 05) osadzano magazynek pudełkowy, zasilający karabin maszynowy. Magazynek potocznie nazywany camembert mieścił 150 nabojów kalibru 7,5 mm. Laweta była symetryczna. Po przeciwległej stronie lawety znajdował się drugi karabin maszynowy z magazynkiem. Narażone na ostrzał ściany izby bojowej wyłożone były blachami chroniącymi załogę przed ewentualnymi odpryskami betonu.
Powyżej zdjęcie (Fot. 06a) odryglowanej podstawy fortecznej dla dwóch sprzężonych karabinów maszynowych. Strzelnica otwarta. Brak osadzonego uzbrojenia. Druga strzelnica o równoległej osi przeznaczona była dla dwóch sprzężonych 7,5 mm szybkostrzelnych karabinów maszynowych MAC 31. Stanowiska bojowe nie są dzielone ścianami działowymi.
Ścianę ze strzelnicami do ognia bocznego i ścianę tylną z wejściem otaczał rów diamentowy. Widoczne na zdjęciach zabezpieczenia (bariery) rowu diamentowego zostały wykonane po wojnie. Pozostałe ściany schronu, narażone na ostrzał od strony przedpola były obsypane nasypem kamienno-ziemnym.
Do oświetlenia w nocy pola ostrzały stosowano reflektory, chronione pancerzami (więcej…). W rowie diamentowym widoczna jest kolumna dla pancerza reflektora. Oba pancerze na kolumnach zostały pozyskane z innych dzieł fortyfikacyjnych Linii Maginot i osadzone kilka lat temu. W pierwotnej wersji, pancerz reflektora zamocowany był na wspornikach do ściany schronu (nie na kolumnie).
Do wejścia, chronionego drzwiami pancernymi, można było dostać się po stalowej kładce. Kładki o różnej szerokości, były montowane na kilka sposobów (wysuwane lub uchylne). Zaprezentowana kładka jest niekompletna. Brakuje bocznych barier, osadzanych w gniazdach po obu stronach kładki.
C.D.N.