Opracował: Franz Aufmann

 

 

Zmodernizowana płyta pancerna dla ckm –  1937 rok

W 1937 roku wprowadzono zmiany konstrukcyjne w płycie pancernej chroniącej stanowisko broni maszynowych w schronach fortyfikacji stałej. Wymiary gabarytowe płyty pancernej nie uległy zmianie. Strzelnica dla ciężkiego karabinu maszynowego otrzymała prostokątny kształt. Otwór strzelnicy w świetle posiada wymiary 155 x 140 mm. Rozglifienie pozwalało na prowadzenie ognia w zakresie od +10⁰ do – 15⁰  w płaszczyźnie pionowej a w płaszczyźnie poziomej od +30⁰ do – 30⁰ względem osi strzelnicy. Mimo zaawansowanych prac nad płytami pancernymi z jednostronnie utwardzoną zewnętrzną powierzchnią czołową (w polskim nazewnictwie z lat trzydziestych zeszłego wieku były określane jako płyty pancerne „cementowane”), pancerz nadal wykonywany był ze stali konstrukcyjnej podwyższonej jakości o średniej zawartości węgla. Własności fizyczne nie ulegały zmianie w funkcji odległości od czoła płyty. Taki pancerz nazywano jednorodnym.

Zrezygnowano ze staliwnej wkładki, wypełniającej dolną część strzelnicy w płycie pancernej z 1936 roku. Opracowano nowe zamknięcie otworu strzelnicy za pomocą dwóch zasuw. Pozwalało ono na zamknięcie strzelnicy przy zachowaniu położenia ckm na podstawie fortecznej w gotowości bojowej. Zasuwy zostały symetrycznie tak wyprofilowane aby pomieścić lufę ciężkiego karabinu maszynowego wz. 30 ustawionego na podstawie fortecznej. Uchwyt o kształcie odwróconej litery „U” ułatwiał przesuwanie zasuwy. Zasuwy wykonano z walcowanej stalowej blachy o grubości 25 mm. Zasuwy strzelnicy, prowadnice jaki i płyta pancerna, zostały wykonane ze stali konstrukcyjnej podwyższonej jakości o średniej zawartości węgla.

Zasadnicze zmiany wprowadzono od strony izby bojowej. Wynikały one z doświadczeń nabytych podczas budowy schronów w 1936 roku. Wprowadzone zmiany miały na celu:
– uproszczenia procesu uzbrajania stanowiska bojowego na etapie budowy schronu,
– zwiększenie przestrzeni użytkowej dla załogi ckm za płytą pancerną,

Zrezygnowano z żelbetowego cokołu za płytą pancerną. Zaprojektowano nową konstrukcję wspornika dla trzpienia ustalającego podstawę forteczną ckm. Przewidziano jego mocowanie do płyty czołowej pancerza wewnętrznego podczas procesu produkcji pancerza. [/ezcol_1third_end] Wspornik z trzpieniem zamocowano za pomocą trzech śrub do płyty czołowej pancerza wewnętrznego – przeciwodpryskowego. W ten sposób zostały wyeliminowane ewentualne błędy osadzenia wspornika z trzpieniem w szalunku lub jego przesunięcie w procesie betonowania ściany.

Próba rekonstrukcji zmodernizowanej płyty pancernej w 1937 roku – rysunki wykonał Andrzej Drozdowski.

 

---