O tym, co wszystkim jest znane,
zadana ogniowe – stanowisko ckm w kopule

Część III

Opracował: Franz Aufmann
Rys. 07. Plan warstwicowy dla schronu nr 15 z rejonu „Lubasza”. Określono topografię terenu, a w nim położenie schronu, główne kierunki ognia ze strzelnic ściennych, oś kopuły ckm, wymagany sektor obserwacji dla obserwatora artylerii w kopule obserwacyjnej, kierunki położenia sąsiednich schronów powiązane ze słupkiem betonowym nr 406 (położonym o 118,10 metrów w kierunku północno-zachodnim). Zaznaczono azymuty przewidywanego ostrzału nieprzyjaciela.
Rys. 04. Rysunek planu ogni broni maszynowej dla schronu 4. Kierunki ogni określono w stopniach. Sektor ognia dla każdej strzelnicy wynosi 60 stopni. Na palnie oznaczono kierunki sąsiednich obiektów fortyfikacyjnych.

 

Rys. 08. Szkic kopuły zgodnej z Instrukcją Fort. 23/1935. Na rysunku zaznaczono oś kopuły ckm. Linia przechodząca przez środek otworu strzelniczego  skierowanego w kierunku zapola i środkowego spośród trzech, skierowanych na przedpole, nazywana była „osią kopuły ckm”.

 

 

 

Podstawę obrony obiektów fortyfikacji stałej przy zastosowaniu broni maszynowej w 1936 roku stanowiły płaskie zapory ogniowe. Wykonywano je z bocznych strzelnic schronów bojowych (tzw. ogień boczny). Tworzono ciągły pas ogni nakładających się wzajemnie na odległościach skutecznego ognia ckm. Odległość skutecznego ognia ciężkiego karabinu maszynowego na podstawie fortecznej określana była na 500 – 600 metrów. Płaskie zapory ogniowe wykonywano przed linię przeszkód. Tam też powinno ostatecznie załamać się natarcie nieprzyjaciela.

W przypadkach odpowiedniej konfiguracji terenu wykorzystywano ogień czołowy ciężkich karabinów maszynowych ze stanowisk bojowych w kopułach pancernych. Ogień czołowy skierowany był bezpośrednio na przedpole schronu. Kopuły umieszczano w miejscach, skąd ogień broni maszynowej posiadał najlepsze warunki do opanowania terenu przy najmniejszych polach martwych wokół obiektu. Ogień czołowy bliski, wykonywano do uzupełnienia bocznych zapór płaskich pierwszej linii ze strzelnic ściennych wzdłuż linii przeszkód lub zapór ryglowych. Do zadań ogniowych stanowiska ckm w kopule należała bezpośrednia obrona schronu.

Ogień czołowy daleki pozwalał na zadawanie poważnych strat nacierającemu przeciwnikowi, znajdującemu się jeszcze na dalszym przedpolu. Ogień czołowy prowadzony był z trzech strzelnic rozstawionych na części cylindrycznej kopuły co 60 stopni względem środka kopuły. Czwarta strzelnica skierowana była w stronę zapola. Linia przechodząca przez środek otworu strzelniczego  skierowanego w kierunku zapola i środkowego spośród trzech, skierowanych na przedpole, nazywana była „osią kopuły ckm” (Rys. 08). Oś kopuły ckm zaznaczana była na planie ogni (Rys. 04) i na planie warstwicowym. Przykład planu warstwicowego dla schronu nr 15 z rejonu „Lubasza” prezentuje rysunek 07.

W przypadku osadzenia dwóch kopuł (schronu nr 4 rejonu „Kamienne”) w stropie tego samego obiektu przyjęto założenia, że powstałe martwe wycinki dla każdego z karabinów maszynowych, wynikające z wzajemnego usytuowania dwóch kopuł, nie mogą przekraczać 150. Warunek ten mógł być spełniony przy rozstawie kopuł (o tych samych rzędnych [06]) nie mniejszym jak 10 metrów.

Stanowisko bojowe chronione było kopułą pancerną zgodną z wymaganiami Instrukcji Fort. 23/1935. Grubość pancerza kopuły dostosowana była do odporności schronu na ostrzał. W szybie kopuły przewidziano nisze amunicyjne na 2 jednostki ognia zataśmowanej amunicji dla stanowiska ckm.

[06] – Rzędne określały wysokościowe położenie kopuły.