1. PPK – dwukondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckm, rkm i osadzoną w stropie kopułą – Linia Mołotowa
Konstrukcja schronu na dwa stanowiska ckm (NPS-3) do ognia bocznego (PPK) ze strzelnicą obrony zapola oraz kopułą pancerną została opracowana prawdopodobnie pod koniec 1940 roku lub na przełomie 1940/1941 lat. Obiekt nie występuje w katalogu konstrukcji typowych [01] z 1940 roku. Zaistniała również kolejna wersja tego schronu. Zachowano ten sam układ izb. Schron nie został wyposażony w strzelnicę obrony zapola dla ręcznego karabinu maszynowego. Obiekt tego typu został wzniesiony na brzegu Sanu w Przemyślu przy ulicy Sanowej. Ze względu na wysoki stan wód gruntowych obiekt umieszczono w wannie, co nie zostało zaznaczone na Rys. 02 – schemacie górnej kondygnacji.
Schron na dwa stanowiska ckm (NPS-3) do ognia bocznego (PPK) ze strzelnicą obrony zapola został wzniesiony w punkcie oporu w pobliżu miejscowości Mosty Małe, przynależnym do Rawsko-Ruskiego Rejonu Umocnionego. Był to jeden z trzech rejonów umocnionych, powstających na nowej zachodniej granicy ZSRR, na terenie którego wykorzystano kopuły pozyskane z zajętych polskich składów saperskich na wschodnich terenach w wyniku agresji we wrześniu 1939 roku.
Budowę schronu wstrzymano na etapie uzbrajania obiektu. W otworach technologicznych ściany bocznej zostały osadzone dwa pancerze skrzynkowe dla broni maszynowej a w stropie kopuła obserwacyjno-bojowa Zakładów Ostrowieckich z 1936 roku. Obiekt częściowo uzbrojono. Zostały zamontowane dwa stanowiska ciężkich karabinów maszynowych Maxim na podstawie fortecznej z 1939 roku, bez zrzutni łusek z wystrzelonych nabojów do rowu diamentowego. Nie osadzono deficytowego gazoszczelnego pancerza PZ-39 (więcej >>) w otworze technologicznym strzelnicy obrony wejścia i zapola. Stanowisko to znajdowało się w gazoszczelnej izbie bojowej (Rys. 01, – 9). Schron nie otrzymał również pancerzy strzelnic obrony bezpośredniej (Rys. 01, – 8), umieszczonych w ścianie korytarza.
Wstrzymanie prac na etapie uzbrajania oznaczało brak jakiegokolwiek wyposażenia umożliwiającego prowadzenie walki. Nie osadzono drzwi gazoszczelnych
w przejściach pomiędzy pomieszczeniami. Nie istniały układy napowietrzania schronu, usuwania gazów prochowych z pomieszczeń bojowych i usuwania zużytego powietrza z pozostałych izb. Na zachowanych zdjęciach archiwalnych izby bojowej widoczne są giętkie przewody usuwające gazy prochowe ze stanowisk bojowych ckm. Nie wyklucza się zastosowania prowizorycznego układu usuwania gazów prochowych. Brakuje jednak jakichkolwiek śladów potwierdzających mocowanie wentylatora z ręcznym napędem (Rys. 01. – 10) na przewidzianym do tego stanowisku w lewej izbie bojowej. W celach poglądowych schemat schronu został uzupełniony o elementy standardowego wyposażenia, które nigdy nie zostało zamontowane w opisywanym obiekcie.
Obiekt nie został obsypany narzutem kamienno-ziemnym, chroniącym ścianę czołową przed bezpośrednim ostrzałem. Obiekt nie posiadał jakiegokolwiek maskowania. W momencie rozpoczęcia działań wojennych znajdował się na nieuporządkowanym placu budowy otoczonym wysokim parkanem. Schron zachował się w wyjątkowo dobrym stanie.
Przy opracowywaniu konstrukcji schronu, podobnie jak w przypadku schronu na stanowisko armaty przeciwpancernej
(DOT-4) i ckm (NPS-3) do ognia bocznego oraz stanowiskiem ckm (NPS-3) w orylonie (więcej >>) z polską kopułą pancerną w stropie, uwzględniono dodatkowe pomieszczenie w górnej kondygnacji obiektu (Rys. 01. – 4.). Miało być zamykane lekkim drzwiami gazoszczelnymi. Pełniło rolę śluzy przeciwgazowe pomiędzy gazoszczelną częścią schronu a przestrzenią kopuły. Osadzona w stropie schronu polska kopuła obserwacyjno-bojowa nie była pancerzem gazoszczelnym (więcej >>). Do kopuły wchodziło się po klamrach (Fot. 07.). Podobnie jak w polskich schronach wznoszonych od 1938 roku na Polesiu [02], zastosowano stalowy podest z włazem zamykanym gazoszczelną klapą. W ścianie działowej pomiędzy korytarzem a podszybiem kopuły wykonano czworokątny otwór (Fot. 04. – górny prawy róg zdjęcia) technologiczny na przewód napowietrzający. W stropie do dolnej kondygnacji pozostawiono otwór do osadzenia zaworu dekompresującego pomieszczenie. W stalowym podeście kopuły nie wykonano jednak niezbędnego otworu do napowietrzania przestrzeni bojowej.
Wejście do schronu
Należy uznać fakt, że sowieccy fortyfikatorzy wyjątkowo dobrze dopracowali rozwiązanie konstrukcyjne wejścia do obiektów fortyfikacji stałej „Linii Mołotowa”. Załamany pod kątem prostym korytarz wejściowy idealnie chronił drzwi pancerne (Fot. 10.) schronu przed bezpośrednim ostrzałem. Wzmocniono bezpośrednią obronę wejścia do schronu. W osi korytarza umieszczono dwie strzelnice dla broni ręcznej (Rys. 01. – 8.). Do obrony bezpośredniej wejścia w dwukondygnacyjnym schronie dla broni maszynowej do ognia bocznego bez osadzonej kopuły stosowano jedną strzelnicę broni ręcznej. Pancerze strzelnic, podobnie jak w pozostałych schronach umocnień „Linii Mołotowa” na obecnych terenach Polski, nie zostały osadzone. Wejścia do korytarza zamykały drzwi kratowe (Fot. 09.). Potwierdzają to zachowane zdjęcia, wykonanie po walkach w 1941 roku przez niemieckich żołnierzy. Podejście do schronu strzegła strzelnica obrony zapola umieszczona w prawej izbie bojowej (Rys. 01. – 9.). W korytarzu umieszczono dwie wnęki na czerpnie powietrza (Fot. 08.). Chronione były trzema stalowymi płytami. Dostarczały powietrze do układu napowietrzania schronu. Wentylator zasysający powietrze i zestaw filtrów przeciwchemicznych, ustawionych w kolumnach, znajdował się w dolnej kondygnacji pod prawą izbą bojową ckm.
2. PPK – dwukondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckm i osadzoną w stropie kopułą – Linia Mołotowa
Izba dowodzenia
W stropie schronu umieszczony był pancerz na peryskop do obserwacji okrężnej pola walki (Fot. 11). Z obu stanowisk ckm możliwy był nadzór sektora ognia poprzez celownik optyczny stanowiska NPS-3. Sektor ostrzału w płaszczyźnie poziomej wynosił 60 stopni.
Przewidziano łączność ze stanowiskiem dowodzenia za pomocą sieci telefonicznej lub radiostacji. W bocznych ścianach izby osadzono uchwyty na telefon i radiostację. W stropie pozostawiono otwór o czworokątnym przekroju na wysuwaną ponad poziom stropu antenę radiostacji. Żelbetowa konstrukcja schronu ze sztywnym zabezpieczeniem antyodpryskowym, doskonale tłumiła sygnał ówczesnych radiostacji.
[01] – “Альбом №5/40 типовых сооружений с основными габаритными и огневыми схемами для посадки на местности” Проектно-конструкторского бюро Главного военно-инженерного управления Красной Армии, 1940-го года издания.
[02] – zastosowane również w polskich schronach fortyfikacji stałej wznoszonych w 1939 roku.