Opracował: Franz Aufmann
Konstrukcja schronu do ognia dwubocznego, jako jedna z dwóch podstawowych, została uznana w 1929 roku przez Komisję do Spraw Organizacji Rejonów Umocnionych (Commission d’organisation des régions fortifiées – CORF) za standardową dla nowo wznoszonych umocnień na granicy z Rzeszą Niemiecką. Uzbrojenie podstawowe umieszczono w strzelnicach ściennych do ognia bocznego oraz w jednej lub w dwóch kopułach obserwacyjno-bojowych (GFM model 1929 typ A), osadzonych w stropie obiektu. Fortyfikacje przeszły do historii pod nazwą Linii Maginot.
Obronę wejścia do schronu i jego zapola zapewniała strzelnica pomocnicza na ręczny karabin maszynowy. Odpowiednio uformowana bryła obiektu uniemożliwiała bezpośredni ostrzał wejścia do schronu od strony prawej flanki. Zastosowano najprostsze rozwiązanie bloku wejściowego. Śluza przeciwgazowa, umieszczona za drzwiami wejściowymi, znajdowała się w zarówno w osi drzwi wejściowych i schronu. Rozdzielała prawą i lewą izbę bojową [01].
Wejście do schronu chroniły ciężkie stalowe drzwi gazoszczelne o grubości 3 cm. Składały się z dwóch części – dolnej i górnej. Konstrukcja drzwi umożliwiała otworzenie obu części jednocześnie lub tylko górnej.
Rozwiązanie praktyczne w przypadku przysypania lub zaklinowania dolnej części drzwi. Drzwi zamykane były za pomocą rygli symetrycznie rozłożonych na obwodzie drzwi. Konstruktorzy zastosowali dodatkowe wzmocnienie drzwi wejściowych. Mogły być podparte przez dwa wsporniki. Uchylne wsporniki umieszczono w niszach (Fot. 06), wykonanych obu bocznych ścianach wejścia.
W górnej części drzwi wykonano otwór strzelniczy dla broni ręcznej. Zamykany był obrotową stalową płytą, unieruchomianą w położeniu „zamknięte” przez docisk. Oś obrotu płytki znajdowała się po lewej stronie, poniżej strzelnicy. Śruba dociskowa widoczna jest na fotografii 04. Znajduje się po prawej stronie, powyżej strzelnicy. Standardową bronią dla tej strzelnicy był 7,5 mm ręczny karabin maszynowy wz. 1924-29. Przewidziano zastosowanie worka na wystrzelone łuski, mocowanego przy pomocy metalowego kolektora po prawej stronie komory zamkowej. W osi wejścia znajdował się około 3,5 metrowy korytarz, będący śluzą przeciwgazową. Zamykany był drzwiami gazoszczelnymi. Cześć schronów otrzymała dodatkowe zabezpieczenie wejścia. Zaraz za drzwiami wejściowymi osadzono drzwi kratowe. Są widoczne po lewej stronie wejścia na zdjęciu 03.
[01] – podobne niefortunne rozwiązanie zastosowano 8 lat później w części schronów Odcinka Nowogród (więcej >>>).