Podstawę rozbudowy fortyfikacji Pozycji Olsztyneckiej stanowiło 118 schronów biernych dla drużyny piechoty (niem. Gruppenunterstand). Wybudowanych je w 1938 roku na pozycji obronnej podzielonej na 4 odcinki dywizyjne. Wszystkie schrony bierne dla drużyny piechoty wzniesiono w kategorii odporności B-1. Grubość ścian zewnętrznych wynosi 1,0 m a stropów 1,5 metra. Obiekty otrzymały wyjątkowo dobre maskowanie. Umieszczono je w zagłębieniach terenu (Fot. 01) lub wkopano w ziemię. Tylko tylna ściana z wejściem do schronu nie była obsypana nasypem ziemnym. Została pokryta tynkiem o charakterystycznej fakturze zwanej „barankiem”. Tynk standardowo pokrywano farbami o kolorach ochronnych.
Schrony posiadały dwa pomieszczenia, każde szalowane za pomocą standardowych segmentów z blachy falistej typu H – Heinrich [01]. W przekroju poprzecznym segmenty tworzyły 5/8 profilu koła o promieniu 1,75 m. Długość pomieszczenia rzędu 3,0 m wymagała zastosowania 6 segmentów blachy falistej. Wysokość każdego z pomieszczeń wynosi 1,85 m w miejscu łączenia segmentów blachy.
Pierwsze pomieszczenie (Fot. 04) przeznaczono dla drużyny piechoty. Prowadziło do niego wejście, wykonane w tylnej ścianie schronu. Zamykane było lekkimi drzwiami drewnianymi , obitymi blachą. Wejście znajdowało się w osi izby. Na prawej ścianie wejścia, malowanej na zielono (Fot. 03), umieszczano sygnaturę schronu oraz rok budowy. Sygnatura składała się z litery L oraz numeru kolejnego np. L37. W drugim pomieszczeniu znajdował się magazyn. Izby połączono przejściem o wymiarach 0,8 x 0,6 m (wysokość x szerokość) w przekroju poprzecznym (Fot. 08).
Schron wyposażono w układ napowietrzania, zgodny z wytycznymi z 1937 roku. Powietrze zasysane było po przez czerpnię powietrza na elewacji schronu i tłoczone do schronu przez filtrowentylator HES 1,2. Urządzenie znajdowało się w pierwszym pomieszczeniu, po lewej stronie wejścia a poniżej przewodu doprowadzającego powietrze. Przewód ten zabezpieczono zaworem [02] obrotowym 2ML.01, zamykanym w przypadku prowadzenia przez nieprzyjaciela ataku gazowego. Drugie pomieszczenie przewietrzane było w sposób pośredni.
Schrony posiadały dwa pomieszczenia, każde szalowane za pomocą standardowych segmentów z blachy falistej typu H – Heinrich [01]. W przekroju poprzecznym segmenty tworzyły 5/8 profilu koła o promieniu 1,75 m. Długość pomieszczenia rzędu 3,0 m wymagała zastosowania 6 segmentów blachy falistej. Wysokość każdego z pomieszczeń wynosi 1,85 m w miejscu łączenia segmentów blachy.
Pierwsze pomieszczenie (Fot. 04) przeznaczono dla drużyny piechoty. Prowadziło do niego wejście, wykonane w tylnej ścianie schronu. Zamykane było lekkimi drzwiami drewnianymi , obitymi blachą. Wejście znajdowało się w osi izby. Na prawej ścianie wejścia, malowanej na zielono (Fot. 03), umieszczano sygnaturę schronu oraz rok budowy. Sygnatura składała się z litery L oraz numeru kolejnego np. L37. W drugim pomieszczeniu znajdował się magazyn. Izby połączono przejściem o wymiarach 0,8 x 0,6 m (wysokość x szerokość) w przekroju poprzecznym (Fot. 08).
Schron wyposażono w układ napowietrzania, zgodny z wytycznymi z 1937 roku. Powietrze zasysane było po przez czerpnię powietrza na elewacji schronu i tłoczone do schronu przez filtrowentylator HES 1,2. Urządzenie znajdowało się w pierwszym pomieszczeniu, po lewej stronie wejścia a poniżej przewodu doprowadzającego powietrze. Przewód ten zabezpieczono zaworem [02] obrotowym 2ML.01, zamykanym w przypadku prowadzenia przez nieprzyjaciela ataku gazowego. Drugie pomieszczenie przewietrzane było w sposób pośredni.
Oba pomieszczenia miały być ogrzewane piecem. Instalacja kominowa znajdowała się w pomieszczeniu magazynowym. Wlot przewodu kominowego zabezpieczono przy pomocy zaworu odcinającego [03]. Zastosowany układ napowietrzania schronu utrudniał skuteczne ogrzewanie obu pomieszczeń.
Część wybudowanych schronów biernych, o dwóch pomieszczeniach, otrzymało oryginalne rozwiązanie konstrukcyjne wyjścia ewakuacyjnego (niem. Notausgang) [04].
Wyjście ewakuacyjne został umieszczano przez projektantów w nieobsypanej części tylnej ściany schronu, w której również znajdowało się wejście do obiektu. Otwór wyjścia ewakuacyjnego zamurowano ścianką ceglaną o grubości równej szerokości cegły w zewnętrznej płaszczyźnie ściany tylnej schronu. Położenie otworu wyjścia ewakuacyjnego maskował tynk.
Wyjście ewakuacyjne został umieszczano przez projektantów w nieobsypanej części tylnej ściany schronu, w której również znajdowało się wejście do obiektu. Otwór wyjścia ewakuacyjnego zamurowano ścianką ceglaną o grubości równej szerokości cegły w zewnętrznej płaszczyźnie ściany tylnej schronu. Położenie otworu wyjścia ewakuacyjnego maskował tynk.
Wyjście ewakuacyjne od strony pomieszczenia magazynowego (Fot. 06) schronu biernego nie zabezpieczono gazoszczelnymi drzwiami stalowymi. Przewidziano jedynie zastosowanie blokady z jednego rzędu dwuteowych profili stalowych. Wsuwano je od góry w dwa pionowe kanały, wykonane obustronnie w bocznych ścianach wyjścia ewakuacyjnego (Fot. 09). Otwór poprowadzono przez tylną ścianę schronu z dużym wzniosem. Wykonano stopnie ułatwiające przejście. Pochylenie otworu wyjścia ewakuacyjnego zredukowało powierzchnię narażoną na bezpośredni ostrzał oraz wyeliminowało konieczność budowy zewnętrznego szybu przy tylnej ścianie schronu.
[01] – więcej informacji na temat zastosowania blachy falistej typu H w opracowaniu Schrony wzniesione na blasze falistej H
[02] – więcej informacji Obrotowy zawór 2ML.01 – Drehschieber 2ML.01
[03] – więcej informacji w opracowaniu Zamknięcie przewodu wentylacyjnego lub kominowego
[04] – temat wyjścia ewakuacyjnego w niemieckiej fortyfikacji poruszono w opracowaniu Wyjście ewakuacyjne – Notausgang